را به خون حسين عليه السلام خون‌آلود كرد و پا بر زمين كوبيد و شيهه سر داد. دختران پيامبر صلى اللَّه عليه و آله، شيهه اسب را شنيدند و بيرون آمدند. ناگهان، اسبِ بى‌سوار را ديدند و فهميدند كه حسين عليه السلام كشته شده است.

امّ كلثوم، دختر حسين عليه السلام،[1] بيرون آمد، در حالى كه دستش را بر روى سر گذاشته بود و صدا مى‌زد: «وا محمّدا! اين، حسين است كه در بيابان افتاده و عمامه و رَدايش را برده‌اند».[2]

ج- مرثيه‌سرايى دختران پيامبر صلى اللَّه عليه و آله هنگام عبور از كنار كشتگان‌

769. مقتل الحسين عليه السلام، خوارزمى‌- به نقل از حُمَيد بن مسلم-: عمر بن سعد، فرمان كوچ به كوفه را داد و دختران و خواهران حسين عليه السلام و على بن الحسين (زين العابدين) عليه السلام و فرزندانشان را حركت دادند. هنگامى كه آنها را از كنار جنازه حسين عليه السلام و يارانش عبور دادند، صداى شيونِ زنان، بلند شد و به صورتشان مى‌زدند. زينب عليها السلام فرياد زد: «وا محمّدا! درود فرشتگانِ آسمان بر تو! اين، حسين است كه در بيابان افتاده و در خون، غوطه‌ور و خاك‌آلود و قطعه قطعه شده است. وا محمّدا! دخترانت در اردوگاه دشمن اسيرند و فرزندانت، كشته شده‌اند و باد بر آنها مى‌وزد. اين، پسر توست با سرى از پشت بُريده. نه غايب است كه به حضورش اميد رود و نه زخمى است كه درمان شود».

زينب عليها السلام همچنان همين حرف‌ها را مى‌زد تا اين كه- به خدا سوگند- دوست و دشمن را گرياند، تا آن جا كه ديديم اشك سواران بر سُم اسبانشان جارى است.[3]

[1] كُنتُ عِندَ أبي عَبدِ اللَّهِ عليه السلام إذَا استَسقَى الماءَ، فَلَمّا شَرِبَهُ رَأَيتُهُ قَدِ استَعبَرَ، وَاغرَورَقَت عَيناهُ بِدُموعِهِ.

ثُمَّ قالَ لي: يا داوودُ، لَعَنَ اللَّهُ قاتِلَ الحُسَينِ عليه السلام، وما مِن عَبدٍ شَرِبَ الماءَ فَذَكَرَ الحُسَينَ عليه السلام وأهلَ بَيتِهِ ولَعَنَ قاتِلَهُ، إلّا كَتَبَ اللَّهُ عَزَّ وجَلَّ لَهُ مِئَةَ ألفِ حَسَنَةٍ، وحَطَّ عَنهُ مِئَةَ ألفِ سَيِّئَةٍ، ورَفَعَ لَهُ مِئَةَ ألفِ دَرَجَةٍ، وكَأَنَّما أعتَقَ مِئَةَ ألفِ نَسَمَةٍ، وحَشَرَهُ اللَّهُ عَزَّ وجَلَّ يَومَ القِيامَةِ ثَلِجَ الفُؤادِ 791

( الكافى: ج 6 ص 391 ح 6، كامل الزيارات: ص 212 ح 304).

[2] قالَت سُكَينَةُ[ بِنتُ الحُسَينِ‌]: لَمّا قُتِلَ الحُسَينُ عليه السلام اعتَنَقتُهُ، فَاغمِيَ عَلَيَّ، فَسَمِعتُهُ يَقولُ: