عبد اللَّه، سپس مى‌گويد: همان گونه شد كه پيامبر خدا صلى اللَّه عليه و آله فرموده بود. يزيد بن معاويه، جانشين خوبى براى خانواده پيامبر نبود و عمرش نيز كوتاه شد و پس از شهادت امام حسين عليه السلام مدّت كمى زنده بود و همين طور عبيد اللَّه بن زياد- كه خدا، هر دوى آنها را لعنت كند-.

يزيد، در 38 سالگى هلاك شد و ابن زياد، در 28 يا 34 سالگى كشته شد. همچنين، بر پايه گزارش‌هاى معتبر جنايتكاران كربلا به انواع بيمارى‌هاى خطرناك (مانند: جنون، جُذام و پيسى) مبتلا شدند.

ابن كثير تصريح مى‌كند كه بيشتر گزارش‌هايى كه بر سرنوشت شوم فاجعه‌آفرينان كربلا دلالت دارند، صحيح اند:

اخبارى كه درباره گرفتار شدن قاتلان حسين عليه السلام روايت شده، بيشترشان درست اند؛ چه اين كه كمتر كسى از آنها كه در كشتن او شركت كردند، از آسيب و درد در همين دنيا، در امان مانْدند، و از دنيا نرفتند، مگر اين كه به بيمارى مبتلا شدند، و بيشتر آنها ديوانه شدند.[1]

3. كشته شدن بسيارى از آنان در قيام مختار

بسيارى از كسانى كه در فاجعه كربلا نقش داشتند، در قيام مختار، دستگير و اعدام شدند. يعقوبى، در اين باره مى‌نويسد:

مختار، قاتلان حسين عليه السلام را تعقيب كرد و جمع فراوانى از آنها را كُشت، به گونه‌اى كه كم‌تر كسى از آنها زنده ماند[2].

4. سلطه حَجّاج بن يوسف‌

در فاجعه كربلا، نه تنها كسانى كه به طور مستقيم در آن نقش داشتند، كيفر طبيعىِ كردار زشت خود را پيش از مجازات آخرت، در دنيا ديدند؛ بلكه كسانى كه با يارى‌

[1] قَدِمتُ الكوفَةَ فِي المُحَرَّمِ سَنَةَ إحدى وسِتّينَ، عِندَ مُنصَرَفِ عَلِيِّ بنِ الحُسَينِ عليهما السلام بِالنِّسوَةِ مِن كَربَلاءَ ومَعَهُمُ الأَجنادُ مُحيطونَ بِهِم، وقَد خَرَجَ النّاسُ لِلنَّظَرِ إلَيهِم، فَلَمّا اقبِلَ بِهِم عَلَى الجِمالِ بِغَيرِ وِطاءٍ، جَعَلَ نِساءُ الكوفَةِ يَبكينَ ويَنتَدِبنَ 775

( الأمالى، مفيد: ص 321 ح 8؛ بلاغات النساء: ص 39).

[2] فَضَجَّ النّاسُ‌[ بَعدَ خُطبَةِ امِّ كُلثومٍ عليها السلام بِنتِ عَلِيٍّ عليه السلام فِي الكوفَةِ] بِالبُكاءِ وَالنَّحيبِ وَالنَّوحِ، ونَشَرَ النِّساءُ شُعورَهُنَّ، وحَثَينَ التُّرابَ عَلى رُؤُوسِهِنَّ وخَمَشنَ وُجوهَهُنَّ، ولَطَمنَ خُدودَهُنَّ، ودَعَونَ بِالوَيلِ وَالثُّبورِ، وبَكَى الرِّجالُ، ونَتَفوا لِحاهُم، فَلَم يُرَ باكِيَةٌ وباكٍ أكثَرَ مِن ذلِكَ اليَومِ 776

( الملهوف: ص 198، بحار الأنوار: ج 45 ص 112).