در شهادت على اكبر عليه السلام، پسر نيكوخصال و رشيد امام حسين عليه السلام، نقش اصلى را داشت. وقتى مُرّه، شجاعت على اكبر عليه السلام و مهارت و شمشير زدنش را در جنگ ديد، در جايى كمين كرد و از پشت، با نيزه به او يورش آورد و ديگر دشمنان هم با شمشيرهايشان به او تاختند و او را به شهادت رساندند.

مُرّة بن مُنقِذ، در جريان قيام مختار، در خانه‌اش محاصره شد؛ امّا با يك نيزه و اسب، از خانه بيرون آمد و خود را پس از درگيرى با آنها، از محاصره رهانيد و به مُصعَب بن زبير پيوست. در اين درگيرى، دست چپ او آسيب ديد و فلج شد.

755. تاريخ الطبرى‌- به نقل از ابو جارود-: مختار، عبد اللَّه بن كامل را به سوى قاتل على بن الحسين (على اكبر) عليه السلام- كه مردى دلير و از قبيله عبد قيس، به نام مُرّة بن مُنقِذ عبدى بود- فرستاد. عبد اللَّه بن كامل، به سمت او آمد و خانه‌اش را محاصره كرد. او سوار بر اسبى چابك، با نيزه‌اى از خانه بيرون آمد و عبيد اللَّه بن ناجيه شِبامى را زد و او را انداخت؛ امّا آسيبى به او نرسيد.

عبد اللَّه بن كامل، او را با شمشير مى‌زد و او دست چپش را سپرِ خود، قرار داده بود. امّا شمشير در (دست چپش) ماند و اسب، او را با شتاب، از معركه بيرون برد و نجات يافت و به مُصعَب پيوست. پس از اين ماجرا، دستش فلج گرديد.[1]

5/ 31 هانى بن ثُبَيت‌

هانى بن ثُبَيت حَضرَمى، از جنگجويان لشكر عمر بن سعد بود. او را قاتل تعدادى از شهيدان كربلا، از جمله عبد اللَّه و جعفر، دو پسر برومند امير مؤمنان عليه السلام، دانسته‌اند.

[1] سوره آل عمران: آيه 38.