آن انداخت، در حالى كه دست و پا مى‌زد.[1]

5/ 20 عبد الرحمان بن ابى خُشكاره بَجَلى‌

عبد الرحمان بن ابى خُشكاره بَجَلى، از تيره روزانى، همان كسى است كه به كمك مسلم بن عبد اللَّه ضِبابى، مسلم بن عوسجه (يار بزرگ امام حسين عليه السلام) را كشت.

او در قيام مختار، دستگير گرديد و به دستور مختار، در بازار مالْ‌فروشان، در برابر ديدگان مردم، سر بريده شد.

747. تاريخُ ابن خَلدون: پايان سال 66 [هجرى‌] بود. بزرگان قوم به بصره رفتند. مختار، قاتلان حسين عليه السلام را تعقيب مى‌كرد .... او زياد بن مالك ضُبَعى، عمران بن خالد عَثرى، عبد الرحمان بن ابى حُشكاره (/ خُشكاره) بَجَلى و عبد اللَّه بن قيس خَولانى را- كه وَرسِ‌[2] همراه حسين عليه السلام را غارت كرده بودند- احضار كرد و آنان را كشت.[3]

5/ 21 عبد اللَّه بن ابى حُصَين‌

عبد اللَّه بن ابى حُصَين ازدى بجلى، از سواران تحت فرمان عمرو بن حَجّاج و جزو كسانى بود كه آب را بر امام حسين عليه السلام و يارانش بستند. او با بى‌شرمى به امام عليه السلام گفت: اى حسين! ... به خدا سوگند، جرعه‌اى آب نخواهى چشيد تا از تشنگى بميرى.

[1] نهج البلاغة: خطبه 116.

[2] وَذحَه: جُعَل؛ سِرگينْ‌چرخان. ابو وَذحه، كُنيه‌اى است كه بعدها، حَجّاج، به آن، شهرت يافت و اشاره است به داستان حَجّاج و وَذْحه كه روزى، وى نشسته بود و وذحه‌اى با زحمت، پِشكِلى را مى‌غلتانْد و به جانب او مى‌آمد. حَجّاج گفت: اين، سوسكى از سوسك‌هاى شيطان است.

[3] سنن الترمذى: ج 4 ص 499 ش 2220، تهذيب التهذيب: ج 1 ص 510.