امام حسين عليه السلام نيز او را نفرين نمود و فرمود: «خداوندا! او را تشنه بميران» و چنين هم شد. وى به بيمارى استسقا (عطش) گرفتار شد و هر چه آب مى‌نوشيد، تشنگى‌اش برطرف نمى‌شد تا اين كه هلاك شد.

گفتنى است كه نام وى در برخى منابع، عبد اللَّه بن حُصَين يا حِصن يا عبد الرحمان بن حُصَين ازدى آمده است. احتمالًا تميم بن حُصَين- كه شرح حالش گذشت- همين شخص است.

5/ 22 عبد اللَّه بن حَوزه‌

هويت و حتّى نام دقيق وى و پدرش، مشخّص نيست و منابع حديثى و تاريخى، از او با نام‌هاى متفاوت ياد كرده‌اند؛ امّا از آن جا كه همه اين نام‌ها، گزارش يك جريان تاريخى‌اند، معلوم مى‌شود كه مقصود همه آنها يكى است. ماجراى او چنين است كه آمد و جلوى امام حسين عليه السلام ايستاد و امام عليه السلام را صدا زد و بى‌ادبانه گفت: [تو را] به آتش، بشارت باد! امام عليه السلام از نام او پرسيدند و چون معلوم گشت كه نام او ابن حوزه است، فرمود: «پروردگارا! او را به سوى آتش بكشان». در همين اثنا، اسب او زمين خورد و سپس همين طور كه پاى او در ركاب بود، اسب رم كرد و سر او را به‌زمين كوبيد، تا هلاك شد.

748. تاريخ الطبرى‌- به نقل از ابو مخنف، از حسين ابو جعفر-: مردى از بنى تميم به نام عبد اللَّه بن حَوزه آمد و در برابر حسين عليه السلام ايستاد و گفت: اى حسين! اى حسين!

حسين عليه السلام فرمود: «چه مى‌خواهى؟».

گفت: مژده‌ات باد به آتش!

فرمود: «هرگز! من، بر پروردگارِ مهربان و شفيعِ فرمان‌بردارى شده، وارد مى‌شوم. اين كيست؟».

ياران حسين عليه السلام به ايشان گفتند: اين، ابن حَوزه است.