گروه در آمدند.[1]

1/ 4 انَس بن مالك‌[2]

686. المعجم الكبير- به نقل از انَس-: هنگامى كه سرِ حسين بن على عليه السلام را براى عبيد اللَّه بن زياد آوردند و او با چوب‌دستى‌اش، با سر ايشان بازى مى‌كرد و مى‌گفت: «چه دندان خوبى داشته!».

به او گفتم: به خدا سوگند، تو را بدنام مى‌كنم. پيامبر خدا صلى اللَّه عليه و آله را ديدم كه جاى [ضربه‌] چوبت بر دهان حسين را مى‌بوسيد.[3]

687. صحيح البخارى‌- به نقل از انَس-: سرِ حسين بن على عليه السلام را براى عبيد اللَّه بن زياد آوردند و در طبقى گذاشتند. او با سرِ ايشان، بازى مى‌كرد و در باره زيبايىِ آن، چيزى‌

[1] ابراهيم بن يزيد ... نخعى كوفى، از بزرگان تابعين، فقيهى بى‌تكلّف و مفتى اهل كوفه بود. او از ترس حَجّاج در خفا مى‌زيست. در چهل و نه سالگى و گفته شده در پنجاه و چند سالگى در گذشت.

[2] لَو كُنتُ فيمَن قَتَلَ الحُسَينَ بنَ عَلِيٍّ عليه السلام، ثُمَّ غُفِرَ لي، ثُمَّ ادخِلتُ الجَنَّةَ، استَحيَيتُ أن أمُرَّ عَلَى النَّبِيِّ صلى اللَّه عليه و آله، فَيَنظُرَ في وَجهي 701

( المعجم الكبير: ج 3 ص 112 ش 2829، تهذيب الكمال: ج 25 ص 154).

[3] ابو عثمان، عبد الرحمان بن مُلّ بن عمرو نَهْدى، از طايفه قُضاعه بود. او زمان جاهلى و زمان پيامبر صلى اللَّه عليه و آله را درك كرده بود؛ ولى پيامبر خدا را نديده بود. وى در دوران پيامبر صلى اللَّه عليه و آله اسلام آورد و در دوران عمر، وارد مدينه شد و در تعدادى از جنگ‌ها شركت كرد. وى از تعدادى از صحابيان حديث نقل كرده است. او با سلمان فارسى به مدّت دوازده سال، رفيق بود. وى، بزرگ قومش به شمار مى‌رفت، بسيار عبادت مى‌كرد و قرآن را به خوبى قرائت مى‌كرد. او شصت بار حج و عمره به جا آورد و در سال 81 يا 95 يا 100 ق، در بصره در گذشت.