شد تا بر گناهشان بيفزايند و عذابى دردناك، در انتظار آنهاست».[1]

2/ 12 خشك شدن درخت امّ معبد

531. ربيع الأبرار- به نقل از هند دختر جَون-: پيامبر خدا صلى اللَّه عليه و آله بر خيمه خاله‌ام، امّ مَعبد، فرود آمده بود و هنگامى كه از خواب برخاست، آبى خواست و دستانش را شست و در دهان گرداند و آن را در پاى درختچه خارى،[2] از دهان بيرون ريخت. آن درختچه، درخت خارى بزرگ شد و ميوه‌هايى بس بزرگ به رنگ سرخ و بوى عنبر و مزه عسل، به بار آورد كه هر گرسنه و تشنه و بيمارى كه از آن مى‌خورد، سير و سيراب و تن‌درست مى‌شد، و هر شتر و گوسفندى كه از برگ آن مى‌خورد، شيرش افزون مى‌گشت. ما آن را «مبارك» مى‌ناميديم و برخى باديه‌نشينان، پيوسته از آن، آب و توشه بر مى‌گرفتند.[3]

تا اين كه روزى برخاستيم و ديديم ميوه‌هايش ريخته و برگ‌هايش كوچك شده است. بيمناك شديم و چيزى نگذشت كه خبر وفات پيامبر صلى اللَّه عليه و آله رسيد.

[1] مشهور است كه دفن جنازه‌ها، توسط بنى اسد انجام شد. در اين باره، ر. ك: تاريخ الطبرى: ج 5 ص 455 و أنساب الأشراف: ج 3 ص 411.

[2] ر. ك: الطبقات الكبرى( الطبقة الخامسة من الصحابة): ج 1 ص 485.

[3] مانند رواياتى كه مى‌گويند:« لا يَلِى الوَصِىَّ إلَّا الوَصِىُّ؛ كفن و دفن نمى‌كند وصى را مگر وصى»( الكافى: ج 8 ص 206 ح 250، الغيبة، طوسى: ص 57 ح 52، بحار الأنوار: ج 53 ص 94 ح 103)