زدند و سرنگون شد و قاتل، بريدن سرش را آغاز كرد، مُنادى‌اى از دل عرش، ندا داد: اى امّت سرگردانى كه پس از پيامبرتان گم‌راه شديد! خداوند، شما را به [درك‌] عيد قربان و عيد فطر، موفّق ندارد!

به خدا سوگند، آنان، نه توفيق يافتند و نه توفيق خواهند يافت [كه عيدى را درك كنند]، تا آن گاه كه انتقام خون حسين عليه السلام گرفته شود.[1]

2/ 11 فريادِ جبرئيل عليه السلام‌

530. كامل الزيارات‌- به نقل از حلبى-: امام صادق عليه السلام به من فرمود: ... «هنگامى كه حسين عليه السلام كشته شد، كسى به ميان لشكر ابن زياد رفت و فريادى كشيد. او را باز داشتند. او به ايشان گفت: چگونه فرياد نكشم، در حالى كه پيامبر خدا صلى اللَّه عليه و آله ايستاده است و يك بار به آسمان مى‌نگرد و يك بار به دسته شما؟! من مى‌ترسم كه بر ساكنان زمين، نفرين كند و من هم ميان آنان هلاك شوم!

آنان به يكديگر گفتند: اين، انسانى ديوانه است.

توبه‌كنندگان گفتند: به خدا سوگند، ما براى خود، كارى نكرديم. سَرور جوانان بهشت را براى فرزند سميّه كشتيم.

آنان بر عبيد اللَّه بن زياد، شوريدند و كارشان به آن جا رسيد كه مى‌دانى».

به امام عليه السلام گفتم: فدايت شوم! اين فرياد كننده، كه بود؟

فرمود: «ما او را جز جبرئيل عليه السلام نمى‌دانيم. هان كه اگر اجازه داشت، فريادى بر سر آنان مى‌كشيد كه روح را از پيكرشان مى‌ربود و به دوزخ مى‌بُرد؛ امّا به آنان مهلت داده‌

[1] الطبقات الكبرى( الطبقة الخامسة من الصحابة): ج 1 ص 484.