دستورى خصوصى مى‌دانند كه طبق برنامه‌اى از پيش تعيين شده، امام عليه السلام مأمور به آن بود. به نظر اين عدّه، قيام امام حسين عليه السلام، طرّاحى غيبى داشته است؛ يعنى دستِ غيب، نمايش‌نامه عاشورا را نوشته و امام عليه السلام، آن را اجرا كرده است و پس از او، امكان اقتدا به ايشان، وجود ندارد. بر اساس اين ديدگاه، قيام امام حسين عليه السلام، استثنا بوده است، نه قاعده، و از استثنا نمى‌توان اصل ساخت. يكى از دانشوران مى‌نويسد:

در زمينه واقعه كربلا، جز تكليف شخصى، كلام ديگرى نمى‌شود گفت‌[1].

ب- شهادت فِدْيه‌اى‌

شهادت فِديه‌اى، به نظريّه مسيحيان در باره مصلوب شدن عيسى عليه السلام بى‌شباهت نيست، يعنى همان گونه كه عيسى عليه السلام تن به صليب داد تا فداى گناهان انسان‌ها شود، امام حسين عليه السلام نيز به شهادت رسيد تا گناهان امّت را بشوُيد و شفيعشان شود.[2] اين تفسير، تفسير مسيحى از قيام حسين عليه السلام است و هيچ مستندى در متون دينى ندارد.

ج- شهادت سياسى‌

مشهورترين تفسير از اهداف امام حسين عليه السلام، شهادت سياسى است و امروزه، در كتاب‌ها و سخنرانى‌ها همواره اين تفسير، تبيين و تبليغ مى‌شود. تفسير ياد شده، در واقع، تحليلى سياسى از قيام امام حسين عليه السلام است و برخاسته از اسلام سياسى. پس از اين كه مسلمانان در عصر حاضر، به اسلام سياسى رسيدند و ابعاد سياسى دين در نگاه آنان برجسته شد، اين تفسير نيز از درون آن، استخراج شد.

سيّد هبة الدين شهرستانى، در اين باره مى‌گويد:

امام حسين عليه السلام مى‌دانست كه چه بيعت بكند و چه نكند، كشته خواهد شد، با اين تفاوت كه اگر بيعت نمايد، هم او كشته خواهد شد و هم مجد و آثار جدّ او از بين خواهند رفت؛ ولى اگر بيعت نكند، تنها او كشته مى‌شود؛ امّا در نتيجه، آرزوهاى‌

[1] مقصد الحسين عليه السلام: ص 9.

[2] اسرار الشهادات آل اللَّه: ص 133.