471. تاريخ الطبرى‌- به نقل از ابو مِخنَف-: حسين عليه السلام- كه مادرش فاطمه عليها السلام، دختر پيامبر خدا صلى اللَّه عليه و آله بود-، كشته شد. او را سِنان بن انَس نَخَعى اصبَحى كُشت و سرش را خولى بن يزيد [به كوفه‌] آورد.[1]

472. تاريخ الطبرى‌- به نقل از حُمَيد بن مسلم-: سِنان بن انَس نَخَعى، در آن حال [كه حسين عليه السلام نيمه‌جان بود]، به او حمله كرد و با نيزه به او زخم زد. حسين عليه السلام به زمين افتاد. سِنان به خولى بن يزيد اصبَحى گفت: سرش را جدا كن!

او خواست كه اين كار را بكند؛ امّا ناتوان شد و لرزه گرفت.

سِنان بن انَس به او گفت: خدا، بازوانت را بشكند و دستانت را از تنت، جدا كند!

آن گاه، خودش پياده شد و سر حسين عليه السلام را بُريد و از تن جدا كرد و سپس، آن را به خولى بن يزيد سپرد. پيش از آن، حسين عليه السلام به وسيله شمشير، چندين ضربه خورده بود.[2]

9/ 17- 3 مشاركت سِنان و خولى‌

473. شرح الأخبار: حسين عليه السلام، زخم‌هاى فراوانى برداشته بود؛ امّا با همه ناتوانى بر اثر آن زخم‌ها، ايستاد. دشمنان، مدّتى دراز از نزديك شدن به او، خوددارى كردند. سپس، او را در ميان تيرهاى خود گرفتند و سِنان بن انَس نَخَعى، با نيزه به او حمله كرد و آن را در [بدن‌] او فرو كرد و خولى بن يزيد اصبَحى از قبيله حِميَر، كار را تمام كرد و سرِ

[1] المناقب، ابن شهر آشوب: ج 4 ص 108.

[2] المناقب، ابن شهرآشوب: ج 4 ص 113؛ تذكرة الخواص: ص 277.