امام عليه السلام را [از تن‌] جدا كرد و نزد عبيد اللَّه بن زياد آورد.[1]

474. سير أعلام النبلاء: سِنان بن انَس نَخَعى، نيزه‌اى در تَرقُوه امام حسين عليه السلام، فرو كرد و سپس، آن را [بيرون كشيد] و در سينه او فرو بُرد. حسين عليه السلام [بر زمين‌] افتاد و خولى [بن يزيد] اصبَحى، سرش را [از تن‌] جدا كرد. خدا از آن دو خشنود مباد![2]

9/ 18 بازگشت اسبِ بى‌سوار

475. الأمالى، صدوق‌- به نقل از عبد اللَّه بن منصور، از امام صادق، از پدرش امام باقر، از امام زين العابدين عليهم السلام-: اسب حسين عليه السلام، جلو رفت تا يال و پيشانى‌اش از خون حسين، رنگين شد، و مى‌تاخت و شيهه مى‌كشيد. دختران پيامبر صلى اللَّه عليه و آله، شيهه‌اش را شنيدند و بيرون دويدند. اسب را بدون سوار ديدند و فهميدند كه حسين عليه السلام، كُشته شده است.

امّ كلثوم، دختر[3] حسين عليه السلام، [از خيمه‌] بيرون آمد و در حالى كه دست بر سر نهاده بود، ناله مى‌كرد و مى‌گفت: وا محمّدا! اين، حسين عليه السلام است كه بى عمامه و رَدا در صحرا افتاده است.[4]

[1] المناقب، ابن شهرآشوب: ج 4 ص 113.

[2] أنساب الأشراف: ج 2 ص 328 و 414.

[3] نسب قريش: ص 45.

[4] المجدى: ص 308.