469. مقتل الحسين عليه السلام، خوارزمى: شمر، از آن كس [كه از كُشتن حسين عليه السلام، خوددارى كرده بود]، خشمگين شد. خودش بر سينه حسين عليه السلام نشست و محاسن او را گرفت و تصميم به كُشتن او گرفت ... و با شمشيرش، دوازده ضربه به او زد و سپس، سرش را [از تن‌] جدا كرد.[1]

9/ 17- 2 سِنان بن انَس‌

470. اسْد الغابة: حسين عليه السلام را سِنان بن انَس نَخَعى كُشت. نيز گفته شده كه شِمر بن ذى الجوشن، او را كُشت و خولى بن يزيد اصبَحى، كار را تمام كرد. همچنين، گفته شده كه عمر بن سعد، او را كشته است؛ ولى نظرِ درستى نيست و صحيح، آن است كه سِنان بن انَس نَخَعى او را كُشت.

امّا سخن كسى كه گفته: «شمر و عمر بن سعد، او را كُشتند»، از آن روست كه شمر، سپاه را به كُشتن حسين عليه السلام، تحريك مى‌كرد و با آنان، به حسين عليه السلام حمله مى‌كرد. عمر هم فرمانده لشكر بود و از اين رو، كُشتن [حسين عليه السلام‌] را به آنها نسبت مى‌دهند.[2]

[1] المناقب، ابن شهرآشوب: ج 4 ص 113.

[2] المناقب، ابن شهرآشوب: ج 4 ص 113.