او همانند شيرى دلير جنگيد و برناگوارى‌هاى سخت، شكيبايى ورزيد، تا در ميان كشته‌ها افتاد. او زخم‌هاى بسيارى برداشت و همچنان، بى‌حركت افتاده بود تا اين كه شنيد: «حسين، كشته شد!». جنبيد و از كفشش، كاردى را بيرون كشيد و [دوباره‌] با دشمنان نبرد كرد، تا كشته شد. رضوان خدا بر او باد!

359. الملهوف: سُوَيد بن عمر بن ابى مُطاع، پيش آمد. او كه [مردى‌] ارجمند و پُرنماز بود، به سانِ شيرى شَرزه مى‌جنگيد و بر حوادث سهمگين، نهايتِ شكيبايى را ورزيد تا ميان كشتگان، به زمين افتاد و از فراوانى زخم، سنگين شد و [بر زمينْ‌] بى‌حركت مانْد، تا شنيد كه مى‌گويند: حسين، كشته شد!

پس با زحمت برخاست و از چكمه‌اش چاقويى بيرون آورد و با آن، به جنگ با دشمنان پرداخت تا به شهادت رسيد. رضوان خداوند بر او باد![1]

3/ 18 جوانى كه پدرش شهيد شده بود

از نام و نسب اين جوان، اطّلاع دقيقى در دست نيست. برخى از متأخّران، او را عمرو بن جُنادة بن كعب انصارى دانسته‌اند. محدّث قمى رحمه اللَّه عليه، احتمال داده كه وى، فرزند مُسلم بن عَوسَجه باشد.[2]

به هر حال، مَقتل‌نگاران، از جوانى ياد كرده‌اند كه پدرش شهيد شده بود و مادرش، از وى خواست كه به يارى فرزند پيامبر صلى اللَّه عليه و آله برود. وى نيز به ميدان رفت و شهيد شد. سپاهيان دشمن، سر او را به سوى لشكرگاه امام عليه السلام پرتاب كردند؛ امّا اين مادر باايمان و دلاور، سرِ عزيز خود را برداشت و ضمن آفرين گفتن بر نور چشم خود، آن را به سوى دشمن، پرتاب كرد و با عمود خيمه، به آنان حمله‌ور شد كه امام‌

[1] سوره احزاب: آيه 23.

[2] الإقبال: ج 3 ص 73.