بر پايه شمارى از گزارش‌ها، سعيد بن عبد اللَّه، يكى از كسانى بود كه ظهر عاشورا، خود را در برابر امام حسين عليه السلام، سپر قرار دادند و امام عليه السلام با كمك آنها، نماز گزارد.[1]

به گزارش خوارزمى، هنگامى كه سعيد بن عبد اللَّه حنفى بر زمين افتاد، اين جملات را زمزمه مى‌كرد:

اللَّهُمَّ العَنهُم لَعنَ عادٍ وثَمودَ، اللَّهُمَّ أبلِغ نَبِيَّكَ عَنِّى السَّلامَ، وأبلِغهُ ما لَقيتُ مِن ألَمِ الجِراحِ؛ فَإِنّى أرَدتُ بِذلِكَ نُصرَةَ ذُرِّيَّةِ نَبِيِّكَ‌[2].

خداوندا! آنان را همانند عاد و ثمود، لعنت كن. خداوندا! از من به پيامبرت، سلام برسان و درد زخم‌هايم را به او برسان. من با اين كار، قصد يارى ذُريّه پيامبرت را دارم.

در «زيارت رجبيّه» و «زيارت ناحيه مقدّسه» آمده است:

السَّلامُ عَلى سَعدِ بنِ عَبدِ اللَّهِ الحَنَفِىِّ، القائِلِ لِلحُسَينِ وقَد أذِنَ لَهُ فِى الانصِرافِ: «لا وَاللَّهِ لا نُخَلّيكَ حَتّى يَعلَمَ اللَّهُ أنّا قَد حَفِظنا غَيبَةَ رَسولِ اللَّهِ صَلَّى اللَّهُ عَلَيهِ وآلِهِ فيكَ، وَاللَّهِ لَو أعلَمُ أنّى اقتَلُ ثُمَّ احيى ثُمَّ احَرُقُ ثُمَّ اذرى، ويُفعَلُ بى ذلِكَ سَبعينَ مَرَّةً ما فارَقتُكَ، حَتّى ألقى حِمامي دونَكَ، وكَيفَ لا أفعَلُ ذلِكَ وإنَّما هِىَ مَوتَةٌ أو قَتلَةٌ واحِدَةٌ، ثُمَّ هِىَ بَعدَهَا الكَرامَةُ الَّتي لَا انقِضاءَ لَها أبَداً».

فَقَد لَقيتَ حِمامَكَ، وواسَيتَ إمامَكَ، ولَقيتَ مِنَ اللَّهِ الكَرامَةَ فى دارِ المُقامَةِ، حَشَرَنَا اللَّهُ مَعَكُم فِى المُستَشهَدينَ، ورَزَقَنا مُرافَقَتَكُم فى أعلى عِلِّيّينَ‌[3].

سلام بر سعد بن عبد اللَّه حنفى؛ آن كه وقتى حسين عليه السلام به او اجازه داد كه برود، گفت: نه. به خدا سوگند، تو را رها نمى‌كنم، تا خدا بداند كه در نبودِ پيامبر خدا، از تو پاسدارى كرديم. به خدا سوگند، اگر بدانم كه كشته مى‌شوم و بار ديگر، زنده مى‌شوم و سوزانده و قطعه قطعه مى‌شوم و با من، هفتاد بار چنين مى‌كنند، از تو جدا نمى‌شوم تا در راه تو بميرم. چرا چنين نكنم، در حالى كه مُردن يا كشته شدن،

[1] الملهوف: ص 162، بحار الأنوار: ج 45 ص 22.

[2] تاريخ الطبرى: ج 5 ص 434.

[3] الإقبال: ج 3 ص 73 و 341.