به نظر ما، تنها دسته سوم از گزارش‌هاى منابع متأخّر، قابل نقل و استنادند، و اگر كسانى اين نظريه را نمى‌پذيرند و به دليل هيجان‌انگيز بودن متفرّداتِ منابع ضعيف و مؤثّر بودن آنها در گرم كردن مجالس، نمى‌توانند از نقل آنها صرف نظر كنند، بهره‌گيرى از اين كتاب، حدّ اقل، اين فايده را براى آنها خواهد داشت كه بتوانند مطالب دستِ اوّل را كه در منابع كهن آمده‌اند، از گزارش‌هايى كه در منابع اصلى وجود ندارند، تفكيك كنند تا بويژه در نسبت دادن سخنى به اهل بيت عليهم السلام براى امرى مستحب، مرتكب حرامِ مسلّم و نهىِ قطعىِ‌ «وَ لا تَقْفُ ما لَيْسَ لَكَ بِهِ عِلْمٌ»[1] نگردند.

نمونه‌هايى از متفرّدات منابع متأخّر

اكنون براى نمونه، به شمارى از گزارش‌هايى كه در منابع متأخّر آمده يا در زبان مرثيه‌سرايانْ شهرت يافته‌اند، امّا در منابع اصلى ديده نمى‌شوند، به طور اجمال، اشاره مى‌كنيم:

1. فتواى شُرَيح قاضى در باره امام حسين عليه السلام‌

در منابع اصلى، نقش شُرَيح قاضى در ماجراى دستگيرى و شهادت هانى بن عروه بيان شده است؛ امّا آنچه شهرت يافته كه وى، فتواى قتل امام حسين عليه السلام را صادر كرده، تنها در منابع متأخّر (مانند: تذكرة الشهداء[2] كه در قرن چهاردهم نگارش يافته) ديده مى‌شود.

2. نوازش دختر مسلم‌

در كتاب المنتخب طُرَيحى، ضمن گزارش رسيدن خبر شهادت مسلم عليه السلام به امام حسين عليه السلام در راه كوفه، آمده است:

[1]« از چيزى كه نمى‌دانى، پيروى نكن»( اسرا: آيه 36).

[2] تذكرة الشهداء: ص 279.