عبد اللَّه بن ابى حُصَين ازْدى بَجَلى،[1] با حسين عليه السلام رويارو شد و گفت: اى حسين! آيا به آب نمى‌نگرى كه مانند سينه آسمان [، صاف و زلال‌] است؟! به خدا سوگند، قطره‌اى از آن را نمى‌چشى تا تشنه بميرى!

حسين عليه السلام گفت: «خدايا! او را تشنه بميران و هيچ گاه، او را نيامرز».

به خدا سوگند، پس از اين ماجراها، او را در بيمارى‌اش، عيادت كردم. به خدايى كه هيچ خدايى به جز او نيست، سوگند، ديدم كه او آب مى‌نوشد تا اين كه شكمش، پُر مى‌شود و سپس، آنها را قِى مى‌كند و باز مى‌گردد، و مى‌نوشد تا شكمش پُر مى‌شود، امّا سيراب نمى‌شود! اين، كارِ او بود تا جانش به در رفت.[2]

285. الأخبار الطّوال: نامه ابن زياد به عمر بن سعد رسيد كه: «حسين و يارانش را از آب، باز دار تا يك جرعه هم از آن ننوشند، همان گونه كه با پرهيزگار، عثمان بن عفّان، كردند».

هنگامى كه اين نامه به عمر بن سعد رسيد، به عمرو بن حَجّاج، فرمان داد تا با پانصد سوار برود و بر شريعه فرات، فرود آيد و ميان حسين عليه السلام و يارانش و آب، مانع شود. اين، سه روز پيش از شهادت حسين عليه السلام بود و ياران حسين عليه السلام، سه روز را با

[1] لَمّا جَنَّ اللَّيلُ عَلَى الحُسَينِ عليه السلام وأصحابِهِ قامُوا اللَّيلَ كُلَّهُ يُصَلّونَ ويُسَبِّحونَ ويَستَغفِرونَ ويَدعونَ ويَتَضَرَّعونَ 308

( أنساب الأشراف: ج 3 ص 394، المنتظم: ج 5 ص 338).

[2] جاءَ اللَّيلُ، فَباتَ الحُسَينُ عليه السلام تِلكَ اللَّيلَةَ[ لَيلَةَ عاشوراءَ] راكِعاً ساجِداً باكِياً مُستَغفِراً مُتَضَرِّعاً، وباتَ أصحابُهُ ولَهُم دَوِيٌّ كَدَوِيِّ النَّحلِ 309

( مقتل الحسين عليه السلام، خوارزمى: ج 1 ص 251، الفتوح: ج 1 ص 99).