ابن زياد گفت: در ذهنت، چنين وعده‌اى به من داده بودى. دستور داد و او زندانى شد.[1]

192. تاريخ الطبرى‌- به نقل از عَون بن ابى جُحَيفه-: وقتى عبيد اللَّه بن زياد، مسلم بن عقيل و هانى بن عروه را كشت، عبد الأعلى كلبى را- كه كثير بن شهاب، او را در محلّه قبيله بنى فِتيان، دستگير كرده بود-، خواست و او را آوردند. به وى گفت: جريانت را بگو.

عبد الأعلى گفت: خدا، كارهاى تو را اصلاح نمايد! من بيرون رفتم كه ببينم مردم، چه مى‌كنند كه كثير بن شهاب، مرا دستگير كرد.

ابن زياد به وى گفت: سوگند ياد كن كه جز براى آنچه گفتى، بيرون نرفتى.

او از سوگند خوردن، امتناع كرد. عبيد اللَّه گفت: او را به قبرستان سَبيع ببريد و در آن جا گردنش را بزنيد.

او را بردند و گردنش را زدند.[2]

5/ 4 شهادت عُمارة بن صَلخَب ازْدى‌

[1] عبد اللَّه بن جعفر بن ابى طالب- كه كنيه‌اش ابو جعفر است- از صحابيان بود. پدرش مشهور به ذو الجناحين( صاحب دو بال) و از نخستين مهاجران به حبشه و مادرش اسماء بنت عُمَيس بود. وى در حبشه به دنيا آمد و وقتى به مدينه هجرت كرد، هفت ساله بود. چون پيامبر صلى اللَّه عليه و آله به وى نظر افكند، لبخند زد و دستش را دراز كرد و او با پيامبر صلى اللَّه عليه و آله بيعت كرد. پس از شهادت پدرش در جنگ موته، پيامبر خدا صلى اللَّه عليه و آله تربيت وى را بر عهده گرفت. او با زينب دختر امير مؤمنان عليه السلام ازدواج كرد و در جنگ صفّين، حضور داشت؛ ولى به وى اجازه جنگ نداده شد. وى بلندقامت، خوش‌سخن و از سخاوتمندانِ به‌نامِ عرب بود.

وى پس از شهادت امير مؤمنان عليه السلام، همراه امام حسن عليه السلام و امام حسين عليه السلام بود و صادقانه از آنان پيروى مى‌كرد. وى از عدم حضورش در كربلا بسيار افسوس مى‌خورد؛ ولى افتخار مى‌كرد كه فرزندانش به همراه حسين عليه السلام به شهادت رسيده‌اند. او در سال 80 هجرى( سال سيل) در هشتاد سالگى در مدينه در گذشت.

[2] كَتَبَ عَبدُ اللَّهِ بنُ جَعفَرِ بنِ أبي طالِبٍ إليهِ كِتاباً، يُحَذِّرُهُ أهلَ الكوفَةِ، ويُناشِدُهُ اللَّهَ أن يَشخَصَ إلَيهِم.

فَكَتَبَ إلَيهِ الحُسَينُ عليه السلام: إنّي رَأَيتُ رُؤيا، ورَأَيتُ فيها رَسولَ اللَّهِ صلى اللَّه عليه و آله، وأمَرَني بِأَمرٍ أنَا ماضٍ لَهُ، ولَستُ بِمُخبِرٍ بِها أحَداً حَتّى الاقِيَ عَمَلي 204

( الطبقات الكبرى/ الطبقة الخامسة من الصحابة: ج 1 ص 447، تهذيب الكمال: ج 6 ص 418).