همچنين در اين قرن، حكومت آق‌قويونلوها در غرب ايران، با درون‌مايه‌اى شيعى شكل گرفت كه على الظاهر، مى‌بايست سنّت ريشه‌دار عزادارى در آن، ادامه يافته باشد.

مرحله ششم: عزادارى در سده‌هاى دهم و يازدهم (دوران حاكميت صفويان)

با تاج‌گذارى شاه اسماعيل صفوى به سال 907 ق، در تبريز، تشيّع در ايران، رسميت يافت و ترويج شعائر شيعى، از جمله اهداف مهمّ آن حكومت شد.

در اين دوره، برپايى سوگوارى، چهره علنى پيدا مى‌كند و چونان قرن‌هاى چهارم و پنجم (روزگار آل بويه و فاطميان)، شيعيان، اين مراسم را در نهايتِ شُكوه، اجرا مى‌كنند. چگونگى اين مراسم در روزگار صفوى، در منابع بسيارى آمده است، از جمله در سفرنامه‌هاى اروپائيان و ايرانگردان كه با نگرشى ريزبينانه و دقيق، وصف شده است.

شاهان صفوى، شخصاً به مراسم عزادارى محرّم، علاقه و گرايش ويژه‌اى داشتند، بِدان سان كه حتّى در اردوهاى نظامى، از آن، تن نمى‌زدند. محرّم سال 1013، شاه عبّاس، قلعه ايروان را محاصره كرد و در شب عاشورا، در اردوگاه نظامى، مراسم عزادارى برپا نمود. چنان شيون و فريادى از اردوگاه فراز آمد كه ساكنان قلعه پنداشتند فرمان حمله شبانه، صادر شده و با گسيل پيكى، خود را تسليم كردند. پيش‌تر از آن نيز او به سال 1011 ق، در هنگامه جنگ با سپاهيان ازبك، روز عاشورا در كنار «آب خطب» توقّف كرد و عزادارى امام حسين عليه السلام را برپا نمود.

در دربار صفويان، ايّام محرّم و روزهاى عاشورا، روضة الشهدا خوانده مى‌شد. افزون بر اين، شاهان اين سلسله در مراسم عمومى روز عاشورا، در ميدان شهر، حضور مى‌يافتند و گروه‌هايى عزادار از پيش ديد آنها مى‌گذشتند. آنان، لباس عزا به تن مى‌كردند و املاكى براى برپايى مراسم عزادارى، وقف مى‌نمودند.