مسأله 2- در شتر، معتبر است كه «مسنّه» باشد و آن شترى است كه پنج سالش كامل شده و داخل در سال ششم شده باشد. و اما در گاو، سنّ و نر بودن و ماده بودن معتبر نمى‌باشد. و همچنين است گوسفند. پس در آن‌ها، آنچه كه به گاو يا گوسفند ناميده مى‌شود كفايت مى‌كند. و احوط (استحبابى) اعتبار فحل بودن در شتر است، اگر چه عدم اعتبار آن خالى از قوت نيست.

مسأله 3- «حلّه» دو لباس است و احوط (وجوبى) آن است كه از بردهاى يمن باشد. و دينار و درهم، دينار و درهم مسكوك مى‌باشند و هزار مثقال طلاى غير مسكوك يا ده هزار مثقال نقره غير مسكوك كافى نمى‌باشد.

مسأله 4- ظاهر آن است كه اين شش ديه به صورت تخيير است و جانى بين آن‌ها مخيّر مى‌باشد و ولىّ حق خوددارى از قبول بذل او را ندارد، نه آن‌كه مقصود تنويع باشد، به اينكه بر اهل شتر، شتر و بر اهل گوسفند، گوسفند واجب باشد و به همين صورت، پس صحرانشين‌ها حق دارند هر كدام از آن‌ها را كه بخواهند، ادا نمايند و همچنين غير آن‌ها؛ اگر چه احوط (استحبابى)، تنويع است.

مسأله 5- ظاهر آن است كه ديه‌هاى ششگانه هر يك اصلى مستقل است و بعضى از آن‌ها بدل بعض ديگر نيست. و همچنين بعضى از آن‌ها مشروط به نبود بعض ديگر نمى‌باشد و تساوى در قيمت بين آن‌ها و رضايت طرفين اعتبار ندارد، بلكه جانى اختيار دارد در اينكه هر يك را بخواهد بذل نمايد.

مسأله 6- در انعام سه‌گانه (شتر، گاو و گوسفند) در اينجا و در قتل شبه عمد و خطاى محض، سلامت از عيب و صحّت از مرض، معتبر مى‌باشد و چاقى در آن‌ها معتبر نمى‌باشد. البته احوط (وجوبى) آن است كه به طور جدى و بر خلاف متعارف لاغر نباشند، بلكه اين خالى از قوت نيست. و در سه‌تاى ديگر، سلامت از عيب معتبر مى‌باشد؛ بنابراين حلّه معيوب، كفايت نمى‌كند و همچنين دينار و درهم كه مغشوش يا شكسته باشند كافى نيستند. و در حلّه معتبر است كه از پيراهن كوتاه‌تر نباشد؛ پس حلّه ناقص كافى نيست، به اينكه هر يك از دو قسمت آن به مقدار ستر عورت باشد، پس اين كافى نمى‌باشد.