ساقط است؛ پس هيچ يك از آن‌ها، مستحق ديه نمى‌باشند؛ چه جانى راضى باشد يا نه. و اگر بگويد: «تا يك ماه يا تا يك سال بخشيدم» قصاص ساقط نمى‌شود و او بعد از آن حق قصاص دارد. و اگر بگويد: «نصف تو را يا پاى تو را بخشيدم» چنانچه كنايه از عفو از نفس باشد صحيح است و قصاص ساقط مى‌شود وگرنه در سقوط آن اشكال بلكه منع است. و اگر بگويد: «جميع اعضاى تو را بخشيدم مگر مثلًا پايت را» قطع پا براى او جايز نمى‌باشد و اين اسقاط صحيح نيست.

دهم: اگر بگويد: «عفو مى‌كنم به شرط ديه» و جانى به آن راضى شود،

ديه مقتول واجب مى‌باشد، نه ديه قاتل.