عرض او نباشد؛ و با وجود اين خوف، جايز نمى‌باشد. و اگر بر مال مورد توجه او يا بر مال مورد توجه برادر مسلمانش خوف باشد، ترك قتل او جايز است. و اين بر اذن از امام عليه السلام يا نايب او توقف ندارد. و همچنين است حال اگر بعضى از ائمه عليهم السلام را ناسزا بگويد. و در ملحق نمودن حضرت صديقه طاهره- سلام اللَّه عليها- به آنان وجهى است، بلكه اگر سبّ آن حضرت به سبّ پيغمبر صلى الله عليه و آله و سلم برگردد بدون اشكال به قتل مى‌رسد.

دوم: كسى كه ادعاى نبوت نمايد قتل او واجب است و خون او براى كسى كه ادعاى نبوت را از او شنيده، مباح است،

مگر اينكه خوف داشته باشد، چنان كه گذشت. و كسى كه بر ظاهر اسلام باشد و بگويد: «نمى‌دانم كه محمّد بن عبد الله صلى الله عليه و آله و سلم راستگو است يا نه» به قتل مى‌رسد.

سوم: كسى كه عمل به سحر نمايد اگر مسلمان باشد كشته مى‌شود؛ و اگر كافر باشد، تأديب مى‌شود.

و سحر با اقرار ثابت مى‌شود و احوط (وجوبى) آن است كه دو مرتبه اقرار نمايد و با بيّنه هم ثابت مى‌شود. و اگر سحر را به جهت باطل نمودن مدعى نبوت ياد بگيرد اشكالى ندارد، بلكه چه بسا واجب باشد.

چهارم: هر آنچه كه از حقوق اللَّه تعالى تعزير در آن است، با اقرار ثابت مى‌شود

و احوط اولى آن است كه دو مرتبه باشد. و با دو شاهد عادل هم ثابت مى‌شود.

پنجم: هر كسى كه ترك واجب نمايد يا مرتكب حرام شود، پس امام عليه السلام و نايب او حق دارد او را تعزير نمايد

به شرطى كه از گناهان كبيره باشد و تعزير كمتر از حدّ مى‌باشد و مقدار آن به نظر حاكم است و احوط (وجوبى) براى حاكم در موردى كه دليلى بر مقدار آن دلالت ننمايد اين است كه از كمترين حدود، تجاوز ننمايد.

ششم: گفته شده كه مكروه است در تأديب بچه به بيشتر از ده تازيانه، زده شود،

ولى ظاهر آن است كه تأديب او به حسب نظر مؤدب و ولىّ مى‌باشد؛ پس چه بسا مصلحت اقتضا مى‌كند كه كمتر باشد و چه بسا اقتضاى بيشتر داشته باشد، و تجاوز از مقدار حدّ جايز نيست، بلكه نبايد از تعزير بالغ تجاوز كند، بلكه احوط (وجوبى) است كه كمتر از تعزير او باشد و احوط از آن، اكتفا به شش يا پنج مى‌باشد.