مسأله 23- وكالت با مرگ وكيل و همچنين موكّل باطل مى‌شود؛ اگر چه وكيل مرگ او را نداند. و با پيدا شدن ديوانگى مستمر بنابر اقوى و در غير مستمرّ بنابر احتياط (واجب) و با بيهوشى هر يك از اين‌ها بنابر احتياط (واجب) و با تلف شدن آنچه وكالت به آن تعلق گرفته است و با انجام دادن موكّل آنچه را كه مورد وكالت است- هر چند با تسبيب- باطل مى‌شود؛ مانند اينكه به او وكالت بدهد كه كالايى را بفروشد، سپس خودش آن را به فروش برساند، يا كارى انجام دهد كه با وكالت منافات داشته باشد، مثل اينكه او را در فروش چيزى وكيل نمايد سپس خودش آن را وقف نمايد.

مسأله 24- براى هر يك از «مدعى» و «مدّعى عليه»، توكيل در خصومت و مرافعه جايز است، بلكه براى صاحبان مروّت و شخصيت از اهل شرف و منصب‌هاى بزرگ، مكروه است كه خودشان متولى منازعه و مرافعه شوند، خصوصاً در صورتى كه طرف، بد زبان باشد. و رضايت طرف معتبر نيست، پس حق ندارد از خصومت وكيل خوددارى كند.

مسأله 25- وظيفه وكيل مدعى اين است كه نزد حاكم بر مدعى عليه تشريح دعوى نموده و اقامه بيّنه بر اثبات دعوى نمايد و تعديل بيّنه كند (عدالت بيّنه را ثابت نمايد) و منكر را قسم دهد و طلب حكم بر خصم نمايد و خلاصه هر چيزى كه وسيله اثبات دعوى است انجام دهد. و وظيفه وكيل مدعى عليه اين است كه دعوى را انكار نموده و شهود را مورد طعن و خدشه قرار دهد و اقامه بيّنه جرح و مطالبه حاكم به شنيدن بيّنه و حكم به آن نمايد و خلاصه بايد تا جايى كه ممكن است در دفع دعوى كوشش كند.

مسأله 26- اگر مثلًا منكر دين، در اثناى دفاعيات وكيل از طرف او، ادعا كند كه دين را ادا كرده و يا طلبكار او را ابراء نموده است، منكر در اين مرافعه قلب به مدعى مى‌شود و وظيفه وكيلش اين مى‌شود كه بر اين ادعا اقامه بيّنه نمايد و غير آن از چيزهايى كه وظيفه مدعى است و وظيفه خصمش، انكار آن مى‌شود و چيزهايى كه وظيفه مدّعى عليه است.

مسأله 27- در خصومت، اقرار وكيل بر عليه موكّلش قبول نمى‌شود؛ پس اگر وكيل مدعى اقرار كند به قبض يا ابراء يا قبول حواله يا مصالحه يا اينكه حق داراى مدت است يا بيّنه فاسق است، يا اگر وكيل مدعى عليه اقرار به حق براى مدعى بنمايد، قبول نمى‌شود و