كتاب وكالت‌

وكالت، تفويض (سپردن) كارى به ديگرى است تا آن را در حال حياتش، برايش انجام دهد؛ يا ارجاع دادن تمشيت (راه انداختن) امرى از امور براى او در حال حياتش به ديگرى مى‌باشد. و وكالت عقدى است كه به ايجاب احتياج دارد به هر لفظى كه دلالت بر اين مقصود نمايد مانند قول او: «تو را وكيل نمودم» يا «تو وكيل منى در فلان كار» يا «به تو تفويض كردم آن را» و مانند اين‌ها. بلكه ظاهر آن است كه قول او: «خانه‌ام را بفروش» در حالى كه قصدش اين باشد كه امر فروش خانه به او تفويض شود، كفايت مى‌كند. و به قبول احتياج دارد با هر چيزى كه دلالت بر رضايت به آن بنمايد، بلكه ظاهر آن است كه انجام دادن آنچه كه در آن به او وكالت داده شده، بعد از ايجاب، در قبول كفايت مى‌كند.

بلكه اقوى آن است كه وكالت با معاطات واقع مى‌شود، به اينكه كالايى را به جهت فروش به او بدهد و او به جهت فروش، آن را تحويل بگيرد. بلكه بعيد نيست كه به نوشتن از طرف موكّل و رضايت به آنچه در آن هست از طرف وكيل تحقق پيدا كند اگر چه وصول آن نوشته مدتى تأخير بيفتد، پس موالات بين ايجاب و قبول آن معتبر نيست. و خلاصه، در امر وكالت توسعه‌اى هست كه در غير وكالت نيست، حتى اينكه اگر وكيل به طور استفهام بگويد: «آيا من وكيل تو هستم در فروش خانه‌ات؟» پس جواب بگويد: «بلى» صحيح است اگر چه مثل آن را در ساير عقود كافى ندانيم.

مسأله 1- در وكالت بنابر احتياط (واجب) تنجيز شرط است؛ يعنى معلق نكردن اصل وكالت بر چيزى، مانند قول او مثلًا: «اگر زيد آمد يا اگر هلال اول ماه ديده شد تو را در