مسأله 8- در مشروعيت لعان براى نفى فرزند بين اينكه حمل باشد يا متولد شده باشد فرقى نيست.

مسأله 9- معلوم است كه انتفاى فرزند از زوج لازمه‌اش اين نيست كه از زنا باشد؛ زيرا احتمال دارد كه از وطى شبهه يا غير آن باشد، پس اگر مرد بداند كه فرزند به او ملحق نمى‌باشد اگر چه برايش جايز بلكه واجب است كه او را از خودش نفى نمايد، ليكن براى او جايز نيست كه زن را متّهم به زنا نمايد و به فرزند زن نسبت زنا زاده بودن بدهد.

مسأله 10- اگر اقرار به فرزند نمايد، انكار او بعد از آن، مسموع نمى‌باشد؛ چه اقرارش صريح باشد يا به طور كنايه؛ مثل اينكه به او بشارت داده و گفته شود: «بارك اللَّه فى مولودك» پس بگويد: «آمين» يا بگويد: «ان شاء اللَّه تعالى» بلكه گفته شده اگر زوج وقت تولد او حاضر باشد و فرزند را با نبود عذر انكار ننمايد بعد از آن حق انكار او را ندارد، بلكه اين قول به مشهور فقها نسبت داده شده است ليكن اقوى خلاف آن است.

مسأله 11- لعان فقط نزد حاكم شرع واقع مى‌شود و احوط (وجوبى) آن است كه حتى نزد كسى كه از طرف حاكم براى اين منظور منصوب هم شده، واقع نشود. و صورت لعان اين است كه مرد ابتدا مى‌كند و بعد از آن‌كه زن را قذف نمود يا فرزند زن را نفى نمود، مى‌گويد: «اشهد باللَّه انى لمن الصادقين فيما قلت من قذفها» يا «... نفى ولدها» اين را چهار مرتبه مى‌گويد سپس يك مرتبه مى‌گويد: «لعنة اللَّه علىّ ان كنت من الكاذبين». سپس زن بعد از آن، چهار مرتبه مى‌گويد: «اشهد باللَّه انه لمن الكاذبين فى مقالته من الرمى بالزنا» يا «... نفى الولد» سپس يك مرتبه مى‌گويد «انّ غضب اللَّه علىّ ان كان من الصادقين».

مسأله 12- واجب است كه شهادت و لعن به صورت مذكور باشد، پس اگر مرد يا زن بگويد: «احلف» يا «اقسم» يا «شهدت» يا «انا شاهد» يا لفظ جلاله را به لفظ ديگرى مانند رحمن و خالق بشر و مانند اين‌ها تغيير دهند، يا مرد بگويد: «انى صادق» يا «لصادق» يا «من الصادقين» و لام را ذكر نكند، يا زن بگويد: «انه لكاذب» يا «كاذب» يا «من الكاذبين» واقع نمى‌شود. و همچنين است اگر مرد «لعنت» را به «غضب» و زن «غضب» را به «لعنت» تبديل نمايند.