مسأله 5- براى مرد جايز نيست كه فرزندىِ كسى را كه در فراش او متولد شده با امكان الحاق او به خودش- به اينكه به مادر او دخول كرده يا منى را در فرج يا اطراف آن به طورى ريخته كه امكان داشته باشد كه رحم، آن را جذب نمايد و از اين زمان تا وضع حمل او شش ماه و بيشتر گذشته باشد و از نهايت مدت حمل هم نگذشته باشد- انكار نمايد، حتى در جايى كه كسى با او زنا كرده باشد تا چه رسد به اينكه او را متّهم نمايد، بلكه واجب است كه به فرزندى او اقرار نمايد. البته اگر علم دارد كه از او به وجود نيامده از اين جهت كه مى‌داند شروط الحاق به او مختل شده است، واجب است كه او را و لو با لعان نفى نمايد- در صورتى كه به حسب ظاهر شرع، اگر نفى او نباشد ملحق به او مى‌شود- تا كسى كه از او نيست به نسب او ملحق نشود، پس بر او حكم فرزند در ارثيه و ازدواج و نگاه به محارم او و غير اين‌ها مترتب شود.

مسأله 6- اگر فرزندىِ كسى را كه در فراش او متولّد شده نفى نمايد، پس اگر مى‌داند كه به مادر او به طورى دخول كرده كه امكان دارد فرزند با آن دخول، به او ملحق شود، يا به چنين چيزى اقرار كند و با اين حال او را نفى كند از او مسموع نيست و منتفى نمى‌شود؛ نه با لعان و نه با غير آن. و اما اگر چنين دخولى را نداند و اقرار به آن هم ننمايد اما او را نفى كند، خواه بدون ذكر سبب، به اينكه بگويد: «اين فرزند من نيست» يا سبب آن را ذكر كند به اينكه بگويد: «چون من به مادر او اصلًا دخول ننمودم» يا منكر دخولى شود كه تكوّن او از آن ممكن است، پس در اين صورت اگر چه به مجرد نفى او، فرزند از او منتفى نمى‌شود، ليكن با لعان از او منتفى مى‌شود به شرطى كه دخول ثابت باشد؛ و با عدم ثبوت آن لعان مطلقا مشروع نيست.

مسأله 7- لعان براى نفى فرزند فقط در صورتى مشروعيت دارد كه زن با عقد دائم به نكاح درآمده باشد. و اما فرزند زن متعه با نفى مرد بدون لعان منتفى مى‌شود؛ اگر چه در صورت عدم علم او به انتفاى آن، نفى او برايش جايز نمى‌باشد. و اگر بداند كه به او دخول نموده يا در فرج او يا اطراف فرج او منى ريخته به طورى كه امكان دارد كه فرزند از او باشد، يا اقرار به چنين چيزى نمايد و با اين حال، او را نفى كند، با نفى او، فرزند از او منتفى نمى‌شود و از او مسموع نمى‌باشد مانند زن دائمى.