ضمان دين مدت‌دار به طور مدت‌دار و حالّ. و همچنين است ضمان دين مدت‌دار به بيشتر يا كمتر از مدت آن.

مسأله 7- اگر ضامن، بدون اذن مضمون عنه، ضامن شود حق رجوع به او را ندارد. و اگر به اذن او باشد حق رجوع به او را دارد، ليكن بعد از پرداخت دين، نه به مجرّد ضمانت.

و فقط به مقدارى كه پرداخته به او رجوع مى‌كند، پس اگر مضمون له با ضامن دين را به قسمتى از آن مصالحه كنند يا مضمون له، ضامن را از بعض آن ابراء نمايد، به مقدارى كه به وسيله مصالحه و ابراء از ذمّه‌اش ساقط شده رجوع نمى‌كند.

مسأله 8- اگر ضمانت با اذن مضمون عنه باشد، در صورتى ضامن با پرداختن دين به او مراجعه مى‌كند كه مدت دينى كه بر مضمون عنه بوده، سررسيده باشد، وگرنه حق رجوع به او را ندارد، مگر بعد از رسيدن وقت آن؛ پس اگر دين مدت‌دار را به طور حالّ، يا مدت‌دار را به كمتر از مدت آن، ضمانت كند، سپس آن را ادا كند، حق رجوع به او را ندارد، مگر بعد از رسيدن وقت آن. البته اگر صريحاً به ضمانت او به طور حالّ يا به كمتر از آن مدت اذن داده باشد، بنابر اقرب، بعد از اداى آن رجوع به او جايز است و اما اگر برعكس آن باشد، به اينكه دين حالّ را به طور مدت‌دار يا مدت‌دار را به بيشتر از آن مدت و با رضايت مضمون عنه ضمانت نمايد و قبل از رسيدن وقت آن، آن را ادا نمايد، به مجرد اداى آن در دين حالّ و به رسيدن وقت آن در جايى كه به بيشتر از آن، ضمانت كرده باشد به شرط اداى آن، حق رجوع به او را دارد و همچنين اگر قبل از پايان مدت بميرد آنگاه دين به واسطه مرگ او حالّ شود و ورثه‌اش از تركه او بپردازند آن‌ها حق رجوع به مضمون عنه را دارند.

مسأله 9- اگر با اذن مضمون عنه، دين مؤجل را به طور مدت‌دار ضمانت نمايد، سپس قبل از سپرى شدن هر دو مدت بميرد و آنچه بر عهده او آمده حالّ شود و از تركه‌اش برداشته شود، ورثه‌اش حق رجوع به مضمون عنه را ندارند، مگر بعد از رسيدن وقت دين كه بر او بود. و دين نسبت به مضمون عنه به سبب مرگ ضامن، حالّ نمى‌شود و فقط نسبت به ضامن حالّ مى‌شود.