مسأله 10- در صحت عقد، تنجيز شرط است؛ پس اگر آن را بر شرطى يا آمدن زمانى معلق نمايد باطل است. البته اگر آن را بر چيزى كه حقيقتاً حاصل شده معلق نمايد، مانند اينكه در روز جمعه بگويد: «انكحت ان كان اليوم يوم الجمعه» بعيد نيست كه صحيح باشد.

مسأله 11- در عاقدى كه صيغه را اجرا مى‌كند، بلوغ و عقل شرط است؛ پس عقد بچه و ديوانه- و لو ادوارى باشد، در حال ديوانگى- اعتبار ندارد؛ چه براى خود عقد نمايند يا براى غير خودشان. و احتياط (واجب) آن است كه بنا گذاشته شود بر سقوط عبارت بچه، ليكن اگر مميز معنى را قصد كند و براى ديگرى به عنوان وكالت يا فضولى عقد نمايد و آن ديگرى اجازه بدهد، يا براى خود عقد نمايد با اذن ولىّ يا اجازه او يا خودش بعد از بلوغ اجازه دهد، با احتياط تخلص پيدا مى‌شود. و همچنين قصد در عاقد معتبر است؛ پس عقد كسى كه سهو نموده و يا به غلط عقد را جارى كرده يا مست بوده و امثال اين‌ها، اعتبار ندارد. البته در خصوص عقد زن مست در صورتى كه بعد از افاقه پيدا كردن، آن را اجازه دهد، احتياط ترك نشود به اينكه عقد تجديد شود يا طلاق داده شود.

مسأله 12- در صحت عقد، تعيين زوجين- به طورى كه از غيرشان ممتاز شوند- با اسم يا اشاره يا وصفى كه موجب تمايز باشد شرط است؛ پس اگر بگويد: «زوجتك احدى بناتى» يا بگويد: «زوجت بنتى فلانة من احد بنيك يا من احد هذين» باطل است. البته در جايى كه هر دو به حسب قصد متعاقدين معين باشند و در ذهن آن‌ها متمايز باشند، ليكن در وقت اجراى صيغه آن‌ها را معين ننمايند و چيزى هم از لفظ يا فعل يا قرينه خارجى نباشد كه بر آن دلالت نمايد، مشكل است، مانند اينكه گفتگو كنند و قرار بگذارند بر تزويج دختر بزرگش براى پسر بزرگ او و ليكن در مقام اجراى صيغه بگويد: «زوجت احدى بناتى من احد بنيك» و ديگرى قبول كند. ولى اگر گفتگو نموده و قرار بر يكى بگذارند پس عقد را بر او اجرا نمايند، ظاهراً صحيح است مانند اينكه بعد از گفتگو بگويد: «زوجت ابنتى منك» نه آن‌كه بگويد: «زوجت احدى بناتى».

مسأله 13- اگر اسم با وصف مختلف باشد يا اسم و وصف يا يكى از آن‌ها با اشاره‌