مجزى نمى‌باشد، مگر آن‌كه از عربى و از وكيل نمودن ديگرى، عاجز باشند، اگر چه اقوى آن است كه وكيل گرفتن واجب نمى‌باشد. و با عجز از عربى، به غير عربى جايز است و در اين صورت، واقع ساختن عقد به غير عربى اشكالى ندارد، ليكن بايد به عبارتى باشد كه معناى آن همان معناى لفظ عربى باشد، به طورى كه ترجمه آن شمرده شود.

مسأله 1- احتياط (واجب)- اگر اقوى نباشد- آن است كه ايجاب از طرف زوجه و قبول از طرف زوج باشد، پس بنا بر احتياط (واجب) مجزى نيست اينكه زوج بگويد:

«زوجتك نفسى» آنگاه زوجه بگويد: «قبلت». و همچنين احتياط (مستحب) تقديم ايجاب است بر قبول؛ اگر چه اظهر آن است كه عكس آن جايز است، در صورتى كه قبول به لفظ «قبلت» و امثال آن نباشد.

مسأله 2- احتياط آن است كه ايجاب نكاح دائم با دو لفظ «انكَحْتُ» يا «زَوَّجْتُ» باشد؛ پس با لفظ «مَتَّعتُ» بنابر احتياط واقع نمى‌شود، اگر چه اقوى آن است كه با آن هم واقع مى‌شود در صورتى كه چيزى با آن بياورد كه آن را ظاهر در دائم قرار دهد. و با مثل «بِعْت» يا «وَهبْتُ» يا «مَلَّكْتُ» يا «آجَرْتُ» واقع نمى‌شود. و احتياط (واجب) آن است كه قبول به لفظ «قَبلْتُ» يا «رَضيتُ» باشد. و در قبول جايز است كه بعد از ايجاب، فقط به گفتن «قبلت» بدون متعلقاتى كه در ايجاب ذكر شده اكتفا شود، پس اگر موجب كه وكيل زوجه است به زوج بگويد: «انكحتك موكّلتى فلانة على المهر الفلانى» پس زوج بگويد: «قبلت» بدون اينكه بگويد: «قبلت النكاح لنفسى على المهر الفلانى» صحيح است.

مسأله 3- هر كدام از انكاح و تزويج به دو مفعول متعدّى مى‌شوند. و بهتر است كه زوج، مفعول اول و زوجه مفعول دوم قرار داده شود و عكس آن (نيز) جايز است. و در اينكه هر كدام از اين‌ها به مفعول دوم گاهى بدون واسطه و گاهى به واسطه «مِنْ» متعدى مى‌شوند مشترك مى‌باشند. پس گفته مى‌شود: «انكحت- يا زوّجت- زيداً هنداً» يا «انكحت هنداً من زيد». و با «لام» هم گفته مى‌شود و اين به حسب مشهور و مأنوس است و چه بسا به گونه ديگر هم، استعمال مى‌شوند كه مشهور و مأنوس نيست.

مسأله 4- گاهى عقد ازدواج بين زوج و زوجه و با مباشرت خودشان واقع مى‌شود،