مى‌كند. و به شرط آن‌كه ازدواج آن زن بالفعل جايز باشد- نه مثل زن شوهردار و صاحب عدّه- و به شرط آن‌كه احتمال پيدا شدن توافق بر ازدواج را بدهد- نه آن‌كه بداند كه آن زن خواستگارى او را رد مى‌كند- و احتياط (مستحب) آن است كه به صورت و دست‌ها تا مچ و مو و نيكويى‌هاى او اكتفا نمايد اگر چه اقوى آن است كه به مُچ‌ها بلكه و بقيه جسد- غير از عورت- تعدّى شود و احتياط (مستحب) آن است كه از پشت لباس نازك باشد، چنان كه احتياط (واجب)- اگر اقوى نباشد- آن است كه به موردى كه قصد دارد با خصوص زنى كه نگاه مى‌كند ازدواج نمايد، اكتفا شود پس اين حكم (جواز نگاه) شامل موردى كه به طور مطلق قصد ازدواج دارد و با اين آزمايش و نگاه در صدد تعيين زوجه است نمى‌شود.

و تكرار نگاه كردن- در صورتى كه اطلاع بر او در نگاه اول حاصل نشده باشد- جايز است.

مسأله 29- اقوى آن است كه شنيدن صداى زن بيگانه مادامى‌كه تلذذ و ريبه نباشد جايز است. و همچنين براى زن جايز است كه صدايش را به مردان بيگانه بشنواند، در صورتى كه ترس فتنه نباشد؛ اگر چه احتياط (مستحب) در غير مقام ضرورت، ترك آن است خصوصاً اگر زن جوان باشد. و عده‌اى، شنيدن و شنواندن را حرام دانسته‌اند و اين قول ضعيف است، البته بر زن حرام است كه با مردان با كيفيت مهيج صحبت كند؛ به اينكه به نازكى سخن بگويد و در كلام نرمى كند و صدايش را زيبا نمايد؛ تا آن‌كه كسى كه در قلبش مرض هست، طمع كند.

عقد ازدواج و احكام آن‌

ازدواج بر دو قسم است: دائم و منقطع. و هر كدام از اين‌ها محتاج عقدى است كه داراى ايجاب و قبول لفظى باشند كه بر انشاى معناى مقصود و انشاى رضايت به آن به طورى كه در نزد اهل محاوره معتبر است، دلالت نمايند؛ پس نه مجرد رضايت قلبى دو طرف و نه معاطاتى كه در غالب معاملات جريان دارد و نه نوشتن آن‌ها كفايت نمى‌كند و همچنين- در غير شخص لال- اشاره‌اى كه اين معنى را برساند، كفايت نمى‌كند. و احتياط لازم آن است كه ايجاب و قبول به لفظ عربى باشند پس غير از عربى، از لغت‌هاى ديگر