دائمى و همچنين است در زوجه حرّه دائمى با اذن او. و اما بدون اذن او دو قول است كه مشهورترين آن‌ها جواز آن با كراهت است و اين قول اقوى است، بلكه در زنى كه معلوم است كه بچه نمى‌آورد و در زن مسن و سليطه و بد زبان و زنى كه فرزندش را شير نمى‌دهد، بعيد نيست كه مكروه نباشد، چنان كه اقوى واجب نبودن ديه نطفه بر او است اگر چه به حرمت آن قائل شويم. و گفته شده كه وجوب ديه بر عهده زوج براى زوجه است و آن ده دينار است و اين قول در نهايت ضعف است.

مسأله 15- براى هر يك از زوج و زوجه جايز است كه به جسد ديگرى- ظاهر و باطن آن- حتى به عورت نگاه كنند. و همچنين مس هر كدام از آن‌ها- با هر عضو او به هر عضو آن ديگرى، با تلذذ و بدون تلذذ- جايز است.

مسأله 16- نگاه كردن مرد به مثل خودش (مرد) به غير از عورت، مادامى‌كه با تلذذ نباشد جايز است چه منظور اليه (كسى كه مورد نظر واقع مى‌شود) پير باشد يا جوان، خوش صورت باشد يا زشت. و «عورت»، عبارت است از قبل و دبر و دو بيضه. و همچنين در جواز نگاه كردن زن به غير از عورت، از مثل خودش (زن) اشكالى نيست و اما نگاه كردن به عورت او حرام است مثل مرد.

مسأله 17- براى مرد جايز است كه به بدن محارمش غير از عورت در صورتى كه با تلذذ و ريبه نباشد نگاه كند. و مقصود از محارم زنانى هستند كه ازدواج با آن‌ها از جهت نسب يا شير خوردن يا مصاهره، حرام است. و براى آن‌ها هم جايز است كه به غير از عورت، به بدن او بدون تلذذ و ريبه نگاه كنند.

مسأله 18- نگاه كردن مرد به غير از صورت و دست‌ها تا مچ زن بيگانه، از مويش و بقيه بدن او بدون اشكال جايز نيست؛ چه در آن تلذذ و ريبه باشد يا نه. و همچنين است صورت و دست‌ها در صورتى كه با تلذّذ و ريبه باشد. و اما بدون آن، دو قول، بلكه چند قول هست: جواز آن مطلقا، عدم جواز آن مطلقا، تفصيل بين يك نگاه كه جايز باشد و تكرار نگاه كردن كه جايز نباشد؛ و احوط (وجوبى) اقوال وسطى آن‌ها مى‌باشد.

مسأله 19- نگاه كردن زن به مرد بيگانه جايز نيست همان گونه كه نگاه مرد به زن بيگانه‌