مسأله 19- اگر نذر كند كه عين مشخصى را صدقه بدهد متعيّن مى‌شود و دادن مثل يا قيمت آن با اينكه خود آن وجود دارد، مجزى نمى‌باشد. و در صورت تلف آن اگر او آن را تلف نكرده باشد نذرش منحل مى‌شود و چيزى بر او نيست و اگر او آن را تلف كرده، مثل يا قيمت آن را بنابر احتياط (واجب) ضامن است؛ پس بدل را صدقه مى‌دهد و در صورتى كه اتلاف او، از روى اختيار و عمد باشد، بنابر اقوى كفّاره هم بايد بدهد.

مسأله 20- اگر براى شخص معينى نذر نمايد لازم مى‌شود و منذور له (كسى كه براى او نذر شده)، مالك ابراء آن نمى‌باشد؛ پس با ابراء او از ناذر ساقط نمى‌شود. و قبول آن بر منذور له واجب نمى‌باشد، پس اگر از قبول آن خوددارى نمايد بعيد نيست كه نذر منحل نشود، مگر اينكه در تمام وقت معيّنى كه برايش مشخص شده در نذر موقّت و مطلقاً و دائماً در غير آن، از قبول خوددارى نمايد، پس اگر از امتناعش در نذر موقت- قبل از اينكه از وقتش خارج شود- و در غير آن، از امتناعش برگردد صدقه بر او واجب است. البته اگر نذر او صدقه دادن عين معينى باشد و او از قبول آن خوددارى نمايد برايش جايز است كه آن را تلف نمايد و اگر منذور له از امتناعش برگردد ضمان و كفّاره‌اى بر ناذر نمى‌باشد. و اگر ناذر قبل از آن‌كه به نذرش وفا نمايد بميرد، از اصل تركه‌اش خارج مى‌شود. و همچنين است هر نذرى كه متعلق به مال باشد مانند ساير واجبات مالى. و اگر منذور له قبل از آن‌كه به او صدقه داده شود بميرد، وارث او- بنابر احتمالى كه مطابق احتياط است مخصوصاً اگر متعلق نذر دادن چيز معينى باشد و او قبل از قبض آن بميرد- به جاى او مى‌نشيند.

مسأله 21- اگر چيزى را براى يكى از مشاهد مشرفه نذر نمايد، بايد در مصالح آن مانند تعمير و روشنايى و بوى خوش و فرش آن مصرف نمود. و احتياط (واجب) آن است كه از مانند اين گونه مصالح تجاوز ننمايد. و اگر چيزى را براى امام عليه السلام يا بعضى از امام‌زاده‌ها نذر نمايد ظاهر آن است كه جايز باشد صرف آن در راه‌هاى خير به قصد اينكه ثواب آن به منذور له برگردد، بدون اينكه بين صدقه بر مساكين و كمك به زائرها و غير آن‌ها از وجوه خير مانند ساختن مسجد و پل و مانند آن فرقى باشد، اگر چه احتياط (مستحب) آن است كه در كمك به زوار آنان و صله به مجاورين نيازمند آن‌ها و خدمتكاران صالحى كه مواظب شئون زيارتگاه آن‌ها هستند و در اقامه مجالس عزادارى ايشان مصرف نمايند. و