مسأله 10- اگر مثلًا ده روز روزه نذر نمايد، پس اگر به پى‌درپى بودن يا جدا از هم بودن مقيّد نمايد، همان متعيّن مى‌شود وگرنه بين پى‌درپى بودن و جدا بودن آن‌ها مخيّر است. و همچنين است اگر يك سال روزه نذر نمايد، كه ظاهر آن است كه در صورت اطلاق آن، دوازده ماه و لو متفرق باشد، كفايت مى‌كند. بلكه و همچنين است اگر يك ماه روزه نذر نمايد، كه ظاهراً روزه سى روز و لو متفرق باشد كفايت مى‌كند، همان طور كه روزه بين دو هلال از يك ماه و لو ناقص باشد (يك روز كم داشته باشد) كفايت مى‌كند. و مى‌تواند كه يك ماه با تلفيق روزه بگيرد، پس در اثناى ماهى شروع مى‌كند و از ماه دوم مقدار آنچه كه از ماه اول گذشته بود، تكميل مى‌نمايد. البته اگر به طور متفرق بياورد اكتفا به مقدار ماه ناقص، جايز نيست.

مسأله 11- اگر روزه سال معينى را نذر كند، روزه دو عيد از آن استثنا مى‌باشد، پس در آن‌ها روزه نمى‌گيرد و قضايى بر او نيست. و همچنين در روزهايى كه چيزى از قبيل بيمارى يا حيض يا نفاس يا مسافرت در آن‌ها عارض شود كه روزه با آن صحيح نمى‌باشد، افطار مى‌كند، ليكن بنابر اقوى، قضاى آن واجب است.

مسأله 12- اگر مثلًا روزه هر پنجشنبه را نذر نمايد و بعضى از آن‌ها با يكى از عيدين (عيد فطر و قربان) يا با يكى از عوارضى كه مجوّز افطار مى‌باشد، از قبيل بيمارى يا حيض يا نفاس يا مسافرت مصادف شود، بايد افطار كند و روزه نگيرد. و قضاى آن در غير عيدين و مسافرت، بنابر اقوى واجب است و در عيدين و سفر، بنابر احتياط (واجب)؛ اگر چه وجوب قضا نسبت به عيدين، خالى از قوت نيست.

مسأله 13- اگر روزه يك روز معين را نذر نمايد و عمداً آن روز را روزه نگيرد، قضاى آن با كفّاره واجب است.

مسأله 14- اگر روزه روز معينى را نذر نمايد، مسافرت- اگر چه ضرورى نباشد- برايش جايز است و افطار مى‌كند سپس قضا نموده و كفّاره‌اى بر او نيست.

مسأله 15- اگر زيارت يكى از ائمه عليهم السلام يا بعضى از صلحا را نذر كند لازم مى‌شود و حضور بر مزار آن‌ها و سلام بر مزور (شخص زيارت شونده) كفايت مى‌كند و ظاهراً غسل‌