در قرآن شريف در سوره نساء، آيه 65 فرمايد:

«فَلا وَ رَبِّكَ لا يُؤْمِنُونَ حَتَّى يُحَكِّمُوكَ فِيما شَجَرَ بَيْنَهُمْ ثُمَّ لا يَجِدُوا فِي أَنْفُسِهِمْ حَرَجاً مِمَّا قَضَيْتَ وَ يُسَلِّمُوا تَسْلِيماً». [1]

طعم ايمان آن گاه در ذائقه روح انسانى حاصل شود كه در احكام مقرّره الهيّه انسان تسليم باشد، بطورى كه در سينه‌اش نيز تنگى از آن حاصل نشود، و با روى گشاده و چهره باز از آن استقبال كند.

و در حديث شريف كافى، از أمير المؤمنين- عليه السلام- نقل كند كه: «از براى ايمان چهار ركن است: توكل بر خدا، و تفويض امر به سوى خدا، و رضا به قضاء خدا، و تسليم براى امر خدا- سُبحانَه و تعالى‌-»

« الإيمانُ لَهُ أرْكانٌ أرْبَعَةٌ: التَّوَكُّلُ عَلَى اللَّهِ، وَ تَفْويِضُ الأمْرِ إلَى اللَّهِ، وَ الرِّضا بِقَضاءِ اللَّهِ، وَ التَّسْلِيمُ لِأَمْرِ اللَّهِ عَزَّ وَ جَلَّ». [2]. و كسى كه داراى اين اركان چهارگانه نباشد، ايمان ندارد، و از حقيقت ايمان به خدا بهره‌بردارى نكرده.

فصل سوّم در بيان آنكه «تسليم» از جنود عقل و رحمان است و لازمه فطرت مخموره است، و ضد آن از جنودِ جهل و لازمه فطرت محجوبه است‌

بايد دانست كه انانيّت و خودرأيى و خودبينى، بر خلاف فطرت اللَّه است؛ زيرا كه فطرتْ مخمور بر خداخواهى و خدابينى است، و متنفّر از غير خدا و

[1] نه، سوگند به پروردگارت كه ايمان نمى‌آورند مگر آنكه در نزاعى كه ميان آنهاست تو را داور قرار دهند، و از حكمى كه تو ميدهى هيچ ناخشنود نشوند، و بدرستى تسليم آن گردند. (نساء/ 65).

[2] متن اين حديث شريف، چنين است:

«الإيمانُ لَهُ أرْكانٌ أرْبَعَةٌ: التَّوَكُّلُ عَلَى اللَّهِ، وَ تَفْويِضُ الأمْرِ إلَى اللَّهِ، وَ الرِّضا بِقَضاءِ اللَّهِ، وَ التَّسْلِيمُ لِأَمْرِ اللَّهِ عَزَّ وَ جَلَّ».

(اصول كافي، ج 2، ص 39، باب خصال المؤمن، ح 2).