بيان : اين فص شروع در تفسير فص يازدهم است كه تفسير فلالبس له فهو صراح فهو ظاهر از اين فص آغاز مى شود و تا خود فص شصت و هفتم كه پنج فص است در اين قسمت تفسير است . و در حقيقت اين فص , اول رساله شرح فصوص فارابى به قلم خود اوست كه خود اولين شارح رساله فصوص خودش است چنانكه در ديباچه كتاب گفته ايم .

نسخ فص مختلف است : عنه , ولكون حظه من وجوده . فان الابصار اذا رمقته آبت حسرا . اذا دمقته أتت حسيرا , و المخالط مثل الموضوع , و كذلك لسائر الامور المحسوسة , فالعقل يحتاج الى قشرها عنها .

سائر الامور المحسوسة مجرور و معطوف بر حقيقة الانسانية است اى و كذلك لسائر الامور المحسوسة . ضمير تقشيرها يا قشرها راجع به حقيقت انسانيه است . ضمير عنها راجع به موضوع و عوارض است .

مقصود فارابى در اين فص اين است كه واجب الوجود هيچگونه پوشيدگى درباره او متصور نيست پس صراح و ظاهر است و هويدا و آشكار است . زيرا كه خفاى شى يا به سبب ضعف وجودى اوست كه از غايت ضعف وجودش و سقوط حالش در وجود , ظاهر نيست و قوه مدركه آن را ادراك نمى كند چون نور ضعيف مثلا نور كرمك شب تاب در ميان فروغ خورشيد كه تابندگى ندارد و از ديده ها پوشيده است يعنى از قوت ضعفش باصره آن را ادراك نمى كند .

و يا به سبب قوت و شدت حال وجودى اوست كه قوه مدركه از آن ادراك آن عاجز است چون قرص آفتاب كه ديده از ديدن آن ناتوان