خلقت او در اين است كه حائز يك چنين قواى متضاد و متباين مى باشد، و اگر در وجود او تنها نيروى رحمانى بود، و قواى شيطانى قدرت لانه گزينى در آن نداشتند هرگز حائز چنين مقام و موقعيت نمى شد و هم چنين است بالعكس.

انسان آن گاه حائز مقام والا و با اهميت مى گردد كه بتواند در پرتو قواى رحمانى بر جنود شيطانى پيروز آيد، و اين جنگ و نبرد است كه به او تعالى و برترى مى بخشد.

قرآن مجيد به اين نيروهاى مختلف و گرايش هاى گوناگون در آياتى اشاره مى كند و مى فرمايد:

(إِنَّا خَلَقْنَا الإِنْسَانَ مِنْ نُطْفَة أَمْشَاج نَبْتَلِيهِ فَجَعَلْنَاهُ سَمِيعًا بَصِيرًا);[1]

ما او را از نطفه مخلوط و بهم آميخته. آفريده ايم او را شنوا و بينا ساخته ايم.

(وَ نَفْس وَ مَا سَوَّاهَا * فَأَلْهَمَهَا فُجُورَهَا وَ تَقْوَاهَا);[2]

به نفس انسان سوگند و خدائى كه آن را آفريد، زشتى ها و خوبى ها را باو الهام كرد.

(وَ هَدَيْنَاهُ النَّجْدَيْنِ);[3]

ما او را به مراكز خير و شر آشنا ساختيم.

زندگانى مادى و معنوى انسان محصول تصادم و تكاپوى اضداد