مفسران اسلامى، نه تنها، پيوستگى نظام جهان را، پايه فكرى فهم اين آيه قرار داده اند بلكه در تفسير آيه ديگر[1] نيز آن را يك اصل مسلم گرفته و به تشريح آن پرداخته اند.

يادآورى دو نكته

1ـ نكته قابل توجه در كشف اين قانون اين است كه ماركسيسم اين اصل را به صورت يك قانون فلسفى تلقى كرده و برداشت او از جهان اين است كه: جهان مجموعه اى است كه هر جزئى از اين مجموعه در ديگر اجزا، اثر مى گذارد و از همه اثر مى پذيرد. وقتى از او مى پرسيم كه گواه شما بر اين قانون فلسفى چيست فوراً مى گويد سه كشف مهم در قرن نوزدهم اين اصل را ثابت كرده و يا فلان آزمايش خاص جزئى پشتوانه اين اصل است، در صورتى كه يك چنين قانون فلسفى كلى در سرتاسر جهان ماده، با اين دلايل ثابت نمى شود.

2ـ نكته ديگر اين كه: اين اصل فلسفى برگردان ايدئولوژى قبلى و باورهاى پيش ساخته اجتماعى ماركسيسم است كه در لباس فلسفى به فروش مى رسد، زيرا اين اصل يعنى اثر گذارى و اثر پذيرى هر جزء از يك مجموعه، توجيه گر بسيارى از مسائل مربوط به جامعه و تاريخ در نزد ماركسيم است.