19

اصل جهش و انقلاب

«طبيعت مآبى» در انسان و «انسان مآبى» در طبيعت

از روزى كه فلسفه و جهان، زيربناى ايدئولوژى شناخته شد، ايدئولوگ هاى غربى كه افكار و مكاتب پيش ساخته اى داشتند، به فكر افتادند كه براى انديشه هاى اجتماعى خود زيربناى فلسفى جستوجو كنند كه توجيه گر عقايد و انديشه هاى آنان باشد، از اين جهت صاحب هر مكتبى به دنبال فلسفه اى رفت كه مى تواند توجيه گر عقايد و تز اجتماعى او باشد و به اصطلاح صاحب مكتب، بتواند آن را زير بناى ايدئولوژى خود معرفى كند و بگويد چون در جهان طبيعت چنين قانونى وجود دارد، پس بايد اين قانون بر جامعه نيز حاكم باشد.

درست است كه در ظاهر، جهان بينى و شناخت جهان، زيربناى ايدلوژى آن هاست، اما در باطن جريان درست برعكس مى باشد، زيرا شناخت آنان از جهان، از ايدئولوژى آنان برمى خيزد، جهان را همان گونه تفسير مى كنند كه ايدئولوژى، خواهان آن است دنيا را از همان