ندارد و اگر چنين هدفى در كار بود، لازم بود او به ديگر اصول كلى كه بر مجموع جهان و هستى حكومت مى كند، نيز توجه كند و آن ها را مورد بررسى قرار دهد.

او به جهان و قوانين حاكم بر آن، از آن ديده مى نگرد كه توجيه گر مكتب و ايدئولوژى خاص او باشد و در غير اين صورت نه به جهان كار دارد و نه با قوانين حاكم برآن.

ماركسيسم با ايدئولوژى پيش ساخته اى، طرفدار دگرگونى سريع در جامعه از طريق جنگ و نبرد و انقلاب و تحول دفعى است، و به اصلاحات تدريجى و دگرگونى هاى گام به گام نمى انديشد و آن ها را مفيد و سودمند نمى داند. اين مكتب براى موجّه جلوه دادن چنين ايدئولوژى به دنبال مستمسكى است كه بتواند پايه فلسفى و منطقى براى انديشه انقلابى او باشد، از اين رو پس از كاوش فراوان فلسفه هگل را بهترين پايه فلسفى انديشيد و از آن اصل «گذار از كمّيت به كيفيت» را نيز برگزيده كه در بحث پيش به گونه اى توضيح داده شد.

ماركسيسم از اين اصل در سه بعد يعنى هم در «مادى گرى فلسفى» و هم در «مادى گرى تاريخى» و هم در «اقتصاد» بهره مى گيرد و آن را يكى از اصول پولادين مكتب خود مى داند.

وى تكامل و تحول انواع را در جهان جانداران از طريق گذار از كميّت به كيفيت تصحيح مى كند و معتقد است كه انواع كنونى مانند انسان و اسب قبلا به صورت انواع ديگر بودند، آن گاه پس از يك رشته تغييرات كمّى، ناگهان در آن تغييرات كيفى (نوعى) پديد آمده است و از اين طريق خود را در پيدايش انسان و ديگر انواع، از يك رشته