از جهت بو و فعل و انفعال از اكسيژن معمولى دقيقاً متفاوت است.

توجيه نادرست دوره هاى تاريخى پنج گانه بشريت

ماركسيسم از طريق اين اصل دوران هاى تاريخى پنج گانه بشريت را توجيه مى كند. ماركسيسم معتقد است كه دگرگونى دوره هاى تاريخى، از كمون نخست، به بردگى، به فئوداليزم، و كاپيتاليزم، به سوسياليزم، از قبيل گذار از تغييرات كمّى به تغييرات كيفى است، يعنى تغييرات جزئى در هر دوره سبب مى گردد كه ناگهان نظامى به نظام ديگرى، كه از دو نوع مى باشند، تبديل يابد، مثلا فاصله طبقاتى در نظام سرمايه دارى به حدى مى رسد كه انقلاب كارگرى را به دنبال آورده و حكومت پرولتاريا تحقق مى پذيرد.

در تمام اين مثال ها، تغييرات جزئى (كه آن ها را تغييرات كمّى مى خوانند) سر از تغييرات نوعى و كلى در مى آورد.

مثال هايى كه مى تواند به اين قانون، رنگ علمى بدهد، از همين قبيل هاست، ولى هگل براى اثبات جهان شمولى اين قانون، مثال هايى مطرح مى كند كه به فلسفه او لطمه جبران ناپذيرى مى زند و ما از طرح آن ها به عنوان پديده هاى علمى از ماركسيست ها، تعجب مى كنيم مانند:

دانه هاى حبوبات زياد مى شود تا به حدى كه يك خر من به وجود آيد. موهاى دم اسب دانه دانه كنده مى شود تا به حدى كه دم آن بى مو شود.

آمار يك كشور تدريجاً افزايش مى يابد بدون اين كه تغيير بنيادى در وضع اجتماعى حاصل شود، ولى وقتى به اندازه معينى رسيد