برقرار نيست. هيچ چيز در برابر آن، به جز جريان انقطاع ناپذير پديد آمدن و نابود شدن، به جز گذار بى انتها از مدارج پايين به بالا وجود ندارد.

«متافيزيك كنونى راه قلب ماهيت پديده تكامل را در پيش گرفت و تكامل را به مثابه افزايش و كاهش كمى، به مثابه تكرار آنچه كه قبلا وجود داشته، مى نماياند بدون آن كه در آن نوى، پديد آمده باشد.[1]

از اين عبارات با توجه به روش ماركسيسم كه فلسفه خود را علمى مى داند به خوبى دو مطلب به دست مى آيد.

مقصود از تكامل در اين مكتب پيدايش كيفيت هاى نوست به گونه اى كه كيفيتى و به اصطلاح صحيح «نوعى پس از نوعى» آشكار گردد. تا آن جا كه افزايش كمى را در تفسير تكامل، نظريه متافيزيكى خوانده است.

از آن جا كه روش ماركسيسم و پيروان او در اثبات مسائل، تجربه و آزمايش است، طبعاً آزمايش هايى كه در مورد انسان و حيوان و نبات انجام گرفته بيانگر تكامل مورد نظر ماركس خواهد بود، زيرا آزمايش ها ثابت كرده است كه انواع جهان در يك حال قرار نگرفته و پيوسته به سوى تكامل در حال تكاپو هستند، و نيازها و نقائص طبيعى خود را، روز به روز بهتر تأمين كرده و پيوسته در حال تكاپو مى باشند، مخصوصاً كنجكاوى در زندگانى انسان و مقايسه آن با انسان امروز، اين حقيقت را روشن تر مى سازد.