ماركسيسم و جزمى بودن مكتب

ماركسيست ها مكتب خود را مكتب جزمى مى دانند و براساس همين مطلب، مغرورانه مى گويند: ديالك تيك، مصممانه دخالت هر عامل خارجى را رد مى كند.

ولى بايد توجه نمود مكتبى كه از اثبات اصل «عليّت» در خارج و از اثبات ضرورتى كه ميان علت ها و معلول ها برقرار است، و نياز پديده را به عامل خارجى منتفى مى سازد، عاجز و ناتوان است، چگونه مى تواند مسائلى را كه هرگز با ابزار حسى و تجربى قابل اثبات نيست، ثابت كند.

ماركسيسم چاره اى ندارد كه مفاهيمى را از قبيل: علت، ضرورت، علت تامه و ... هرچند به وسيله حس قابل اثبات نيستند بپذيرد و آن ها را «اصل مسلم» (هر چند پيش خود ثابت نشده است) و به اصطلاح «اصل موضوعى» تلقى كند. آن گاه به بحث و بررسى در روبناها بپردازد، ولى در اين صورت نمى تواند مدعى جزمى بودن مكتب گردد، زيرا زيربناى مكتب را اصولى تشكيل مى دهد كه هنوز براى او ثابت نشده است در اين صورت بايد ماركسيسم به جاى گرويدن به گروه جزميون، به گروه «لاادريون» بپيوندد در صورتى كه او از اين نسبت سخت منزجر است و وحشت دارد.

فلسفه علمى كه براساس ابزار حسى و تجربى استوار است، چگونه مى تواند كليت يك قاعده علمى را ثابت كند و به طور جزم بگويد: سه زاويه مثلث پيوسته با دو زاويه قائمه برابر است، در صورتى كه يك چنين قانونى كلى به صورت كليت در خارج موجود نيست و