روى اين اساس است كه «هيوم» دانشمند انگليسى «عليت» را انكار كرده و مدعى شده است كه حس و تجربه جز «توالى» چيزى را ثابت نمى كند. او مى گويد: درست است كه ما پس از طلوع خورشيد هوا را روشن مى بينيم ولى اين تقارن دليل بر آن نيست كه وجود دومى از اولى سرچشمه مى گيرد چه بسا ممكن است كه اين تقارن يك نوع مصاحبت اتفاقى باشد.

2ـ برفرض ثبوت رابطه «عليت» ميان دو پديده هرگز نمى توان از طريق حسن، ضرورت موجود ميان علت تام و معلول را در ميان دو پديده ثابت كرده و گفت پيدايش معلول (پديده دوم) موقع وجود علت (پديده اول) يك امر قطعى است و تخلف معلول از علت غير ممكن مى باشد.

علت عدم اثبات آن اين است كه اين مسائل جز در محيط عقل، در هيچ محيطى قابل درك نيست و هيچ لابراتوارى نمى تواند چنين محتوايى داشته باشد.

3ـ چيزى كه در علوم ما آن را «علت تام» مى ناميم و مى گوييم جز او چيزى در پيدايش پديده دخالت ندارد، چيزى نيست كه به وسيله حس ثابت شود، چيزى كه ماركسيسم مدعى است و مى گويد: ديالك تيك ما را مصممانه از علت بيرونى بى نياز مى سازد يك امر نظرى است كه عقل بايد درباره آن داورى كند نه حس.

هرگز به وسيله تجربه و آزمايش نمى توان دخالت جريان علوى را در جهان انكار كرد و مدعى شد كه تنها جريان سفلى در پيدايش پديده ها كافى است در صورتى كه نفى دخالت غير علل مادى چيزى