روشن تر بگوييم: وى براى ايده ها و انديشه ها يك نظام معتقد است كه به موجب آن هر ايده اى از راه عبور از ضد خود به سوى يك وحدت عالى تر سير مى كند و تناقض دو ايده محدود، مايه پيدايش انديشه كامل ترى مى گردد. وى براى مجموع ايده هاى چنين نظام ضروريى معتقد است كه هر مقوله اى از مقوله پيشين از طريق تز و آنتى تز به صورت ضرورى متولد مى گردد.

از آن جا كه وى ميان ذهن و عين فرقى قائل نيست، چنين سيرى را نيز در عين و واقع نيز معتقد است و نظام حاكم بر ذهن را برعين نيز منطبق دانسته و تولد پديده برتر را به نام سنتز از تز پيشين پس از عبور از ضد، به صورت استنتاجى معتقد مى باشد و در نتيجه، مفاهيم و پديده ها به شكل توالد و زايش استنتاجى از طريق مثلث پيش مى روند و هر مقوله اى از مقوله قبلى و هر پديده اى از پديده پيشين متولد مى گردد.

4ـ ضرورت نشانه بى نيازى از علت است

در فلسفه اسلامى مى خوانيم كه «مناط حاجت به علت همان احتياج و نياز، و مناط بى نيازى از علت همان ضرورت وجوب است». از اين جهت مى گوييم: «ممكن الوجود» به خاطر اين كه وجود و عدم براى آن ضرورى نيست نياز به علت دارد، در حالى كه واجب الوجود و ممتنع الوجود در اتصاف خود به وجود و يا عدم بى نياز از علت است، زيرا وجود براى اولى ضرورى و عدم براى دومى قطعى است، و به اصطلاح، وجود واجب الوجود و عدم ممتنع الوجود از درون آن ها