مى جوشد و نيازى به علت خارج از خود ندارند.

در تفسير منطقى هگل از جهان، عين همين نظام حاكم است هرگاه جهان براساس استنتاج منطقى و استخراج هر پديده از پديده پيشين، بسان استخراج نتيجه از دليل تفسير گردد و مسئله توالدوزايش منطقى به ميان آيد، ديگر نيازى به علت خارج از خود نخواهد داشت، لذا فلسفه هگل دخالت هر نوع عامل خارجى را در پيدايش پديده ها رد مى كند. «مائو» با بهره گيرى از فلسفه هگل مى گويد: علت اصلى نشو و نماى هر چيز در برون آن يافت نمى شود، بلكه برعكس در دل آن است. اين علت ناشى از سرشت متضاد ملازم هر چيز و هر پديده است، و تضادها هستند كه مولد حركت و نشو و نماى چيزها مى شوند.

بدين ترتيب، جدلى مادى گرا نظريه متافيزيكى علت برونى را مصرانه رد مى كند. هم چنين در دنياى نباتات و حيوانات رشد ساده يعنى نشو و نماى كمّى نيز به طور اساسى به تحريك تضادهاى درونى انجام مى گيرد و توسعه جامعه نيز به طور دقيق به همين ترتيب است.

بنابر منطقى به نام ديالك تيك كه نتيجه آن اين است كه اصل نشو و نماى هر چيز در درون آن است، فلسفه اى به نام ماترياليزم به روشنى استنباط مى شود و ريشه فكر ضدخدايى از همين جا به دست مى آيد. خود هگل هم در باب تضاد مى گويد: تضادِ خلاّق است يعنى تضاد آفريننده مرگ ها و پديده هاى نوين است و تضاد نيز منشأ حركت و تغييرات در عالم طبيعت است و تمام نتايج از پديده قبلى به صورت استنتاج منطقى استخراج مى شود، و همان به صورت پى آمدهاى ضرورى پيش مى رود.