سعادت زندگى در سراى ديگر كار كرد همگى در سايه شناخت خاص ما از جهان هستى است و اگر چنين شناختى وجود نداشت وظايفى به شكل بالا مورد نداشت.

اصولا جهان بينى الهى و جهان بينى مادى تأثير روشنى در تشخيص ارزش ها در تشخيص خوب ها و بدها در تفسير زندگى ايده آل و جامعه ايده آل مى گذارد مع الوصف چگونه مى توانيم رابطه اين دو را منكر شويم و تأثير يكى را در ديگرى ناديده بگيريم.

در جهان بينى الهى، شعور مرموزى به نام وحى وجود دارد كه از هر نوع لغزش مصون و پيراسته است و انسان قسمت اعظم تكاليف و وظايف خود را از اين شعور مرموز اخذ مى كند و هيچ شناختى را با آن برابر نمى داند در حالى كه در جهان بينى مادى از چنين شعور مرموزى خبرى نيست و ابزار شناخت به حس و عقل منحصر بوده و راهنماى او در تشخيص بايدها و نبايدها اين دو ابزار خواهند بود و از اين طريق دوگانگى در ايدئولوژى الهى و مادى پديد خواهد آمد.

در جهان بينى الهى به حكم اين كه خدا خالق و آفريدگار است و تمام شئون بشر وابسته به اوست حكومت از آن موجود برترى به نام «الله» بوده كه جهان و انسان را آفريده است و جز او كسى شايسته حكومت نخواهد بود، در حالى كه مادى از چنين موجود برترى شناختى ندارد ناچار ايدئولوژى او مربوط به حكومت به شكل ديگر بوده و جور ديگر فكر خواهد كرد.

اين مثال ها و نمونه هاى ديگر به روشنى گواهى مى دهند كه جهان بينى بى تأثير در ايدئولوژى نيست.