سيستم باز مجموعه اى است كه با خارج و يا غير خود ارتباط و تبادل دارد و مواد غذايى و انرژى لازم را از خارج جذب مى كند و آنچه زايد است، بيرون مى ريزد.

زمين ما با آنچه در پشت دارد و هر گونه تحول و انقلاب و توليدى كه در طى زمان هاى دراز، در آن انجام مى گيرد، از سيستم هاى باز به شمار مى رود، البته زمين ماده اوليه را از موجودى خود، برداشت مى كند ولى علت و موجب تمام اعمال روى زمين انرژى بى كرانى است كه آفتاب تابان از خارج برآن ارزانى مى دارد.

سيستم هاى بسته به خاطر بستگى سيستم و اين كه از خارج تغذيه نمى شود فاقد تكامل مى باشد و اگر هم تحول در آن رخ دهد، تحول آن ها با تنزل و انحطاط و انهدام انرژى و نظم و تشكيلات همراه خواهد بود; مثلا خورشيد به حكم اين كه داراى سيستم بسته است و از جايى تغذيه نمى شود، هرنوع تحول در آن مايه مصرف شدن قسمتى از آن و در نتيجه سبب افزايش كهولت و به هم خوردن تشكيلات آن است نه تكامل آن.

در ترموديناميك ثابت شده است كه سيستم هاى بسته چون داراى محتواى جسمى و انرژيتيك محدود مى باشند، ظرفيت تحول و توليدشان به همان نسبت بوده و هرگز نمى توانند بيش از خودشان را بسازند.

اگر داراى جنب وجوش و حركتى باشند، تحول آن ها هميشه توأم با افزايش انتروپى (كهولت و پيرى) است يعنى تنزل و انحطاط و انهدام انرژى مؤثر و به طور كلى ارزش سيستم هاى مجزا پيوسته روبه كاهش