موجودات و صفات و حالات آن ها از اين طريق رو به پيشروى و تكامل است.

ماركسيسم تكامل طبقات زمين را پديده اى كه داراى تناسل خودرو مى باشد، مى داند، هم چنان كه وجود خود انسان و تاريخ اجتماع او را از اين طريق توجيه مى كند.

اين نظريه از دو نظر قابل بحث و بررسى است:

1ـ برفرض اين كه تمام موجودات جهان داراى «تناسل خودرو» بوده و خاصيت ضد خود سازى داشته باشد، آيا جدال تز و آنتى تز پيوسته «سنتز» برترى بهوجود مى آورد و هر نوع بى قرارى به معناى تكامل و پيدايش «سنتز» برتر است؟

2ـ آيا ماده بدون ارتباط با خارج، از طريق خاصيت «ضد سازى» نقش آفرينش گرى دارد و مى تواند توليد كننده و بهوجود آورنده باشد و سرانجام مكتب آتوايسم «بى خدايى جهان» قيافه علمى و فلسفى به خود گيرد؟[1]

اين دو بحث از مباحث بسيار حساس ماركسيسم است كه وى به اتكاى منطق ديالك تيك و جدال درونى اشياء اين دو نتيجه را گرفته است و ما هم اكنون درباره موضوع نخست، بحث مى كنيم و تشريح قسمت دوم را به درس آينده موكول مى نماييم و چنين مى گوييم:

1ـ آيا هر نوع بى قرارى در طبيعت، مايه تكامل است؟

هر نوع بى قرارى و ناآرامى را برترى انديشيدن، زاييده غفلت از دو سيستمى است كه در طبيعت وجود دارد: سيستم باز و سيستم بسته.