قلبش را قطع مى كرديم».

هرگاه پيام هاى پيامبر ساخته و پرداخته ذهن و انديشه او بوده و ارتباط به مقام ربوبى نداشته باشد دروغ در پيام او متصور نمى شود تا خدا او را به قدرت برگيرد.

دقت در كتاب هاى به اصطلاح آسمانى و قرآن مجيد اين مسأله را به ثبوت مى رساند كه وحى معنى گسترده ترى دارد و مقصود از آن پيام هاى مسموع و مكتوب است كه در اختيار انبيا در شرايط خاصى قرار مى گيرد.

احتمال تصرف ذهن پيامبران با عصمت آن ها سازگار نيست بلكه ريشه عصمت را در پيامبر مى خشكاند، عصمتى كه در مسأله اخذ پيام و نگهدارى و تبليغ آن مورد اتفاق همه مسلمانان است و قرآن مجيد نيز با تأكيد خاصى بر عصمت پيامبران در اين مقطع چنين مى فرمايد:

(عالم الغيب فلا يُظهر على غيبه أحدا * الاّ من ارتضى من رسول فانّه يسلك من بين يديه و من خلفه رصدا) (جن / 26 ـ 27).

«خدا آگاه از غيب است و كسى را بر غيب خود (وحى تشريعى) آگاه نمى كند مگر پيامبرى را براى اين كار برگزيند در اين صورت براى صيانت وحى خود براى او از پيش رو و پشت سر نگهبانانى مى گمارد».

دقت در آيه مى رساند خدا براى جلوگيرى از هر نوع تصرف در وحى، فرشتگانى را مى گمارد تا وحى الهى را از مرحله اخذ تا مرحله ابلاغ از هر دگرگونى مصون باشد.

4. «تفكيك دين از شريعت، از مبانى پلوراليزم است، دين (شهود خدا) از نظر پلوراليزم امر وحيانى است در حالى كه شريعت (آموزه هاى پيامبران) در مثلث