عقيده، اخلاق، احكام عملى جوشيده از ذهن آن هاست و پلوراليزم در صورتى پياده مى شود كه ايمان محورى باشيم نه شريعت محورى، هرگاه اساس كار را ايمان تشكيل دهد از هر نوع اختلاف مصون خواهيم بود، ولى اگر به شريعت توجه كنيم مسلماً با آموزه هاى مختلف روبرو خواهيم بود كه خود مايه صلابت و اصطكاك و تزاحم است».

ايمان به معنى اعتقاد به تعلق نظام جهان به عالم برتر هر چند از ارزش والايى برخوردار است ولى انسان را در صورتى متحول مى كند كه ديگر آموزه هاى پيامبران به آن ضميمه گردد.

كملا معنوى از طريق عقيده و عمل به دست مى ايد. اين كه مى گويد ايمان محورى مايه وحدت و يگانگى است و شريعت محورى مايه تفرقه و دودستگى است شبيه گفتار كسى است كه مدعا را قبلا تعيين كرده سپس براى پيدا كردن آن راهى را پيشنهاد مى دهد.

حذف شريعت از دين در حقيقت ختم ديانت و پايان بخشيدن به حيات دينى است، ايمان به خدايى كه همراه با عقيده و عمل نباشد يا با عقايد و دستورهاى متضاد كوچك ترين تأثيرى در سعادت انسان ندارد.

در اين جا مبانى فلسفى نظريه پلوراليزم پايان پذيرفت ولى گاهى برخى از پيروان اين فكر در اين كشور از يك رشته از معارف قرآنى بهره گرفته اند كه برخى را متذكر مى شويم:

الف: «مسلمانان خداوند را هادى مى خوانند و اين ادعا وقتى صدق مى كند كه همه يا اغلب بشريت را هدايت يافته بدانيم. اگر بخش مهمى از مردم را دچار