اگر بعضى از اتاقها براى پرستش بت مورد استفاده قرار بگيرند، چه حكمى دارد؟ و آيا ساخت سالن در صورتى كه احتمال داده شود كه براى رقص و مانند آن استفاده شود، جايز است يا خير؟ ج: تزئين خانه بخودى خود در صورتى كه به منظور استفاده در كارهاى حرام نباشد، اشكال ندارد، ولى تزئين اتاق مخصوص پرستش بت، مثلاً چيدن لوازم آن اتاق و تعيين محلى براى قرار دادن بت و مانند آن، شرعاً جايز نيست و ساخت سالن براى استفادۀ حرام، جائز نيست ولى مجرّد احتمال مانعى ندارد.

س 1102: آيا ساخت بنائى كه شامل زندان و مركز پليس است و تحويل آن به دولت ظالم، جايز است؟ و آيا اشتغال در كارهاى ساختمانى آن نيز جايز است؟ ج: ساخت بنا با اوصاف مذكور اشكال ندارد به شرطى كه به قصد برگزارى جلسات دادگاه ظلم در آن و ايجاد محلى براى زندانى كردن بى‌گناهان نباشد و همچنين به نظر كسى كه آن را مى‌سازد، بطور معمول در معرض استفاده‌هاى مزبور قرار نداشته باشد كه در اين صورت گرفتن اجرت نيز در برابر ساختن آن اشكال ندارد.

س 1103: شغل من گاو بازى در برابر تماشاگران است و آنان مبلغى را به عنوان هديه در برابر تماشاى آن به من مى‌پردازند، آيا نفس اين كار جايز است؟ ج: عمل مذكور شرعاً مذموم است ولى گرفتن هدايا از تماشاگران چنانچه پرداخت آن با اختيار و رضايت تماشاگران صورت گيرد، اشكال ندارد.

س 1104: بعضى از افراد لباسهاى نظامى مخصوص ارتش را مى‌فروشند، آيا خريد اين لباسها و استفاده از آنها جايز است؟ ج: اگر احتمال بدهيد كه اين لباسها را از طريق قانونى بدست آورده‌اند و يا مجاز به فروش آنها هستند، در اين صورت خريد و استفاده از آنها در مواردى كه خلاف مقرّرات نباشد، اشكال ندارد.

س 1105: استفاده از ترقّه و مواد قابل انفجار و ساخت و خريد و فروش آنها اعم از اينكه موجب اذيّت و آزار بشوند يا خير، چه حكمى دارد؟ ج: در صورتى كه موجب اذيّت و آزار ديگران باشد و يا تبذير مال محسوب شود و يا خلاف قانون و مقرّرات نظام جمهورى اسلامى باشد، جايز نيست.

س 1106: كار پليس و مأموران راهنمايى و رانندگى و گمرك و ادارۀ ماليات بر درآمد در جمهورى اسلامى چه حكمى دارد؟ آيا آنچه در بعضى از روايات آمده است كه دعاى مأمورى كه كار افراد را به حكومت گزارش مى‌دهد و دعاى مأمور ماليات و گمرك مستجاب نمى‌شود، شامل آنان هم مى‌گردد؟ ج: كار آنان فى نفسه در صورتى كه بر اساس مقرّرات قانونى باشد، اشكال ندارد و ظاهراً مراد از «عريف» و «عشّار» در روايات افرادى هستند كه انجام اين كارها را در حكومت‌هاى طاغوتى و ظالم بر عهده دارند.